Αντώνης Πρωτοπάτσης - "Παράπονο ενού Ίκαρου" - ποίημα, 1921 - περ. "Ζωή" (Κωνσταντινούπολη)

 

Αντώνης Πρωτοπάτσης

«Παράπονο ενού Ίκαρου»

ποίημα, 1921

 

 

 

« Παράπονο ένού Ίκαρου »

Πρόστυχες όσοι ερωτευτήκανε
Καλότυχοι, χορτάτοι, μόνε κέφι ;
Όσο για μένα μου κοπήκανε
Τα χέρια, γιατί αγκάλιασα τα νέφη.

Για τ’ ασύγκριτ’ αστέρια που βαθειά
Βαθειά στον ουρανό λαμποκοπάνε,
Θύμησες μόνο απ’ ήλιους τώρα πιά
Τα θαμπωμένα μάτια μου θωράνε.

Στ’ άπειρο μέσα θέλησα να βρω
Την άκρη και τη μέση στα χαμένα^.
Πάνω μου νιώθω μάτι φλογερό
Να τσακίζει τη φτερούγα μου, ωϊμένα ;

Απ’ τον έρωτα κάηκα τσ’ ομορφιάς,
Κι ουδ’ η θεϊκή τιμή θα μ’ απομείνει
Να δώκω τ’ όνομά μου της βαθειάς
Αβύσσου νοπού τάφος θα μου γίνει.

 

               Αντώνης Πρωτοπάτσης

 

 

[ το ποίημα

του Αντώνη Πρωτοπάτση

«Παράπονο ενού Ίκαρου»

Δημοσιεύθηκε στο περ.
«Ζωή»,

Πόλη (Κωνσταντινούπολη),

(διευθυντής: Απόστολος Μελαχρινός),

Χρόνος Β’, αριθ. 5-6, Μάης-Ιούνης 1921, σ. 197]

 

(το πρωτότυπο ποίημα σε πολυτονικό)