Αντρέας Γάβρης - "Μια εικόνα νύκτας όπως την έζησε κάποιος που γύρευε τον ήλιο και απατήθηκε" - ποίημα, 1951 - περ. "Κυπριακά Γράμματα" (Λευκωσία)

 

Αντρέας Γάβρης

« Μια εικόνα νύκτας όπως την έζησε κάποιος που γύρευε τον ήλιο και απατήθηκε »

ποίημα, 1951

 

 

 

« ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΝΥΚΤΑΣ

ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΕΖΗΣΕ ΚΑΠΟΙΟΣ

ΠΟΥ ΓΥΡΕΥΕ ΤΟΝ ΗΛΙΟ

ΚΑΙ ΑΠΑΤΗΘΗΚΕ »

 

 

Στο κατώφλι

με το σπασμένο μάρμαρο

το τέλεια ραγισμένο σαν άχαρο τσόφλι

θρυμματισμένης ξέρας γης,

που ορόσημο μουντό κι’ αταίριαστ’ ορθωνόταν

ανάμεσα στις πλακόστρωτες αυλές

και τις λασπωμένες αυλές

των ακάνθινων γύρων,

λαγοκοιμήθηκα νύκτες κουρασμένες

και κρατώντας από ανάγκη φοβερή

τα χοντρά μαντήλια των ματιών μου ανοικτά

και την ψυχή μου δυνατά ορθάνοικτη

μάντευα το σιωπηλό σκοτάδι

κι’ άκουγα αμολόγητες φωνές^.

οι φωνές διώχναν τη σιωπή

κ’ ήταν καλό.

Μά ως η σιωπή έδιωχνε τις φωνές

γινόμουν ένα με το αλαφιασμένο άπειρο

κι’ αφουγκραζόμουν σαν μαντρόσκυλο τον αέρα

κι’ οσφραινόμουν τη λάσπη

και το μάτι μου σπάθιζε τα σκότη^.

ο ίδρως πότιζε αρμύρα τη στεγνή μου γλώσσα,

ποτάμι καφτερό απ’ τις πηγές των κροτάφων μου,

κι’ ήθελα το γλυκόνερο της βρύσης του χωριού μου

να ξεδιψάσω τη δίψα μου.

  Ίσως τα θεριά με τ’ ορθό κορμί

που βάδιζαν στητά στα δυό τους μόνο πόδια

να’ταν σε κίνηση

κ’ εγώ ήμουν μόνος.

Η νύκτα με λυπήθηκε

και μού’πε: Μέτρησε τ’ άστρα μου

να ξεχαστείς στο μέτρημα.

Αδύνατο να μετρήσω τ’ άστρα,

τί τ’ άστρα πέθαιναν

στους σβυστούς λυχνοστάτες τους

και δεν μετριώνταν,

τί το δικό μου λυχνάρι γύρευε λάδι να ζήσει.

Η ζωή της ζωής

δεν ξέρει ξεγελάσματα.

Είπα μόνο: Μακρυά που είναι ο Ήλιος.

 

 

                                    ΑΝΤΡΕΑΣ ΓΑΒΡΗΣ

 

 

[ το ποίημα

του Αντρέα Γάβρη

« Μια εικόνα νύκτας όπως την έζησε κάποιος που γύρευε τον ήλιο και απατήθηκε »

δημοσιεύθηκε στο περ.

« Κυπριακά Γράμματα »

  (διευθυντής: Νίκος Ι. Κρανιδιώτης)

Λευκωσία,

Έτος ΙΣΤ’, αριθ. 189, Μάρτιος 1951, σ. 82 ]

 

    (το πρωτότυπο σε πολυτονικό )