Γιωργής Κότσιρας
«
Κασσάνδρα »
ποίημα,
1961
« ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ »
Τα μαύρα τα κοκόρια μου
μην τα πιστέψετε
Μην τα πιστέψετε όταν
λαλήσουν την αυγή.
Φονιάς ή σκοτωμένος,
ποτέ δεν θα πεθάνει
Έτσι πολύ που εζήτησε
τον έρωτα στο αιμάτινο ποτάμι.
Όλοι οι χρησμοί μου
βγήκαν τώρα πλάνες
Μονάχα το τσεκούρι ξεχασμένο
περιμένει στη γωνιά
Όσο κι αν τον ζητούσα
κι αν τον ήθελα το φόνο ετούτο.
Όμως το ξέρω πως οι
χαρές μου κρεμάστηκαν σε δάκρυα
Τίποτα πια δεν προμηνά
ένα τέλος που είχα αποζητήσει
Κι η μοναξιά μου θ’
αναστηθεί μ’ ένα θάνατο
Ωραία σαν μια ανατολή
ηλίου και υπερήφανο
Όπως το λάφυρό μου στη
σκηνή του Αριστρατήγου.
Μην πήτε λοιπόν ότι δεν
είναι φρόνιμο μια γυναίκα
Μιά υπεροπτική
βασίλισσα να προτιμά ένα φονιά μές στο παλάτι
Από ένα μακρινό
Αρχιστράτηγο πέρ’ από το ακρογιάλι της πατρίδας.
Ο θάνατος μας θέλει
ωραίους και καθαρούς στο άσπιλο φως
Μετά από ένα λουτρό μας
θέλει ο θάνατος στο ατέλειωτο ταξίδι.
Όταν τ’ άσπρα κοκόρια
μου λαλήσουν τα μεσάνυχτα
Να τα πιστέψετε φίλοι
μου, να τα πιστέψετε.
ΓΙΩΡΓΗΣ ΚΟΤΣΙΡΑΣ
( Από την « Ανατομία
Εγκλήματος » )
[ το ποίημα
του Γιωργή Κότσιρα
«
Κασσάνδρα »
δημοσιεύθηκε στην
ετήσια έκδοση
( ετήσιο περιοδικό τόμο
)
« Πελοποννησιακή
Πρωτοχρονιά »,
Αθήναι,
(διευθυντής: Μίμης
Παπαχριστοφίλου),
Τόμος Ε’, 1961, σ. 255 ]
( το πρωτότυπο σε
πολυτονικό )
( το ποίημα «Κασσάνδρα»
από την ανέκδοτη έως
τότε ποιητική συλλογή
του Γιωργή Κότσιρα «Ανατομία
εγκλήματος».
Η συγκεκριμένη ποιητική
συλλογή εκδόθηκε στα 1964. )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.