Γιωργής Κότσιρας
« Εκμαγείο
νεκρού »
ποίημα
δημοσίευση 1949 περ. « Νέοι Ρυθμοί »
[ το
ποίημα
του
Γιωργή Κότσιρα
« Εκμαγείο νεκρού
»
δημοσιεύθηκε
στο περ.
« Νέοι Ρυθμοί »,
Αθήνα,
( αρχισυντάτκης: Γιάννης Γ. Σφακιανάκης ),
Έτος
Α΄, τεύχος 3, Μάϊος 1949, σ. 217. ]
poeta greco Ignoto
“ΑΓΝΩΣΤΟΣ
ΠΟΙΗΤΗΣ”
[ ανάρτηση 28 Δεκεμβρίου 2022 :
Γιωργής
Κότσιρας, «Εκμαγείο νεκρού», ποίημα ]
Πυθαγόρας Δρουσιώτης
« Αφιέρωμα
»
ποίημα, 1949
« ΑΦΙΕΡΩΜΑ
»
Κι’ αν σφράγισεν ο θάνατος τα
φεγγοβόλα μάτια
Κι’ αγκάλιασε ένα φέρετρο το
ασκητικό κορμί
Ούτε της θάλασσας μπορούν κι’ ούτε της
γης τα πλάτια
Να κλείσουν την τιτανική που σε
δονούσε ορμή.
Τι ήταν ο λόγος σου χρυσή Χερουβική
ρομφαία,
Μιάς προφητόλαλης πηγής το
ευφραντικό Ωσαννά,
Κι’ η σκέψη σου λαμπάδιζε σαν νέου
Προμηθέα
Το φως, που μια λυτρωτικήν αυγή μας
προμηνά.
Κι’ ως Αρχαγγελικά φτερά δονούσαν τους
αιθέρες
Τα μυστικά σου οράματα καθάρια
φωτεινά,
Που άστραψαν και πυρπόλησαν καθώς
Ιδέες-Μητέρες
Πλατωνικές, της νειότης μας τα ωχρά
τα δειλινά.
Κι’ αν σφράγισεν ο θάνατος τα
φεγγοβόλα μάτια
Και δέχτηκε ένα φέρετρο το ασκητικό
κορμί,
Στο πέρασμά σου σκίρτησαν καρδιές
που ήσαν κομμάτια
Και ξύπνησαν στα στήθη μας μιας νέας
ζωής παλμοί.
ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ ΔΡΟΥΣΙΩΤΗΣ
[
το ποίημα
του
Πυθαγόρα Δρουσιώτη
« Αφιέρωμα »
δημοσιεύθηκε
στο περ.
« Κυπριακά
Γράμματα »
(διευθυντής: Νίκος Ι. Κρανιδιώτης)
Λευκωσία,
Έτος
ΙΔ’, αριθ. 164, Φεβρουάριος 1949, σ.
38 ]
( το πρωτότυπο σε πολυτονικό )
poeta greco Ignoto
" ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ "
Νίκος Σημηριώτης
« Το
Συντρίμμι »
ποίημα, 1949
« ΤΟ
ΣΥΝΤΡΙΜΜΙ »
Έρμη φελούκα, τώρα που ήρθες κι
άραξες
παντοτινά στην άδεια ετούτη κώχη,
με τα σκεβρά σου στέρνα ως
ανατάραξες,
στερνή φορά, του αργού πελάου το
βρόχι,
που, με τη γέρικη καρίνα σου βαθιά
στης αμμουδιάς τη νάρκη σφηνωμένη,
κοιμάσαι, αλλοτινή της θάλασσας
ξωθιά,
μές το λιοπύρι απολησμονημένη,
κάτω απ’ το σάλο που ξεσπάει,
μουσκεύοντας
το θαλασσοδαρμένο σου κουφάρι,
νιώθω η ψυχή σου να σκιρτάει,
γυρεύοντας
γι’ άλλα ξανά ακρογιάλια να
σαλπάρει.
Να λάμνει με τους άσπρους γλάρους
συντροφιά
σε αστραφτερούς ιριδισμούς κυμάτων.
ξεσκίζοντας των δειλινών τη
συγνεφιά,
σε ρόδων ρείθρα να κυλάει κ’
αιμάτων.
Και τη θωρώ, της μπόρας
καβαλάρισσα,
να μάχεται με το βοριά αντικρύ μου:
Μές στ’ όνειρό μου απόψε πώς λαχτάρισα
μια τέτοια μοίρα να ’χει κ’ η ψυχή
μου.
Φάντασμα εσύ, στο βράδυ μέσα το
μουχρό,
τα πέλαγα να σκίζεις τ’ αφρισμένα,
και φάντασμα στην πλώρη σου
σκυμμένο, ωχρό,
να ’χεις στερνό σου καπετάνιο
εμένα.
Κ’ έτσι, συντρίμμι του γαλάζιου
απείρου μου,
μές στο νωθρό τον άμμο κι αν
σαπίζεις,
έρμη φελούκα, στους γιαλούς του
ονείρου μου
τρικάταρτο είσαι μπάρκο, κι’
αρμενίζεις.
ΝΙΚΟΣ ΣΗΜΗΡΙΩΤΗΣ
[
το ποίημα
του
Νίκου Σημηριώτη
« Το
Συντρίμμι »
δημοσιεύθηκε
στο περ.
« Κυπριακά Γράμματα
»
(διευθυντής: Νίκος Ι. Κρανιδιώτης)
Λευκωσία,
Έτος
ΙΔ’, αριθ. 163, Ιανουάριος 1949, σ.
1 ]
( το
πρωτότυπο σε πολυτονικό )
poeta greco Ignoto
" ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ "
Φοίβος Ανατολέας
«
Ανώνυμος Τάφος »
ποίημα, 1949
« ΑΝΩΝΥΜΟΣ
ΤΑΦΟΣ »
Σκυφτή, με λύπη αβρή— στην άσπρη σου ταφόπετρα
δίνεις το χέρι με βαρεία καρδιά— σα
να στενάζεις
στους δικούς σου, που’ρθαν
να σ' αποχαιρετήσουνε
στης λησμονιάς που
τράβηξες τα πικροτόπια.
Στη μαύρη γής ξεχάστη τ’ όνομά σου
— Παυσιλύπη, Άφαιστις ή
Νικαρχίς— ποιός ξαίρει;
[μπερδεύονται τα ονόματα στη θύμηση μου,
κοπέλλες της πατρίδας
μου— όλης της Ελλάδας.]
Βαστά το νεκρικό το ψίκι, αιώνες
τώρα
κι όλες των αθανάτων
οι μετόπες, των ηρώων,
ψηλά κρατάνε του
Κεραμεικού το θρήνο—
κι όλο η ζωή βουίζει
σαν μελίσσι.
Ελλάδα, πρέπει
να σε λένε αθανασία!
Φ. ΑΝΑΤΟΛΕΑΣ
[
το ποίημα
του
Φοίβου Ανατολέα
« Ανώνυμος Τάφος »
δημοσιεύθηκε
στο περ.
« Ελεύθερα Γράμματα »,
Αθήνα,
(διευθυντής:
Νικηφόρος Βρεττάκος),
Περίοδος
Γ’, τεύχος 1-2, Γενάρης-Φλεβάρης 1949,
σ. 38]
(
το πρωτότυπο σε πολυτονικό)
poeta greco Ignoto
" ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ "
Μιχάλης Κατσαρός
«Κάποιοι άνθρωποι»
ποίημα,
1949
« Κάποιοι
άνθρωποι »
Ήρθανε σ’ αυτές τις άγνωστες γραμμές
να δούνε
όπως κυττάει ο κουρασμένος ναυτικός κάποια καινούργια θάλασσα
Ήρθανε
γιατί βαρέθηκαν τα ίδια τα σπίτια με τα χαμηλωμένα παράθυρα
χωρίς ουρανό.
Αγαπάνε τις άγριες φάτσες μας
πείθουν τον εαυτό τους αδιάκοπα ότι πιστέψανε,
απλώνουν τα παγωμένα χέρια τους στο πρόσωπό μας να ζεσταθούν,
βγάζουνε λόγους και χαίρονται.
Έρχονται
όπως γράφονται σ’ ένα σύλλογο προστασίας ζώων
κουβαλώντας μαζί τους το πτώμα τους
ατέλειωτα χειρόγραφα με σπασμένη φωνή
κάποια ντροπή.
Δεν τους γνωρίζουμε.
Περνάνε δίπλα μας άγνωστοι
άγνωστοι φεύγουν για τα σπίτια τους
αφήνοντας μόνο τη θλίψη τους
σαν ένα ταπεινό πληγωμένο ανάμεσά μας
σαν ένα κουβάρι βρώμικο νερό
σαν ένα μεθυσμένο Ιρλανδό που αναθυμιέται.
Κλείστε τις πόρτες.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ
[ το ποίημα
του Μιχάλη Κατσαρού
«Κάποιοι
άνθρωποι»
δημοσιεύθηκε στο περ.
«Ελεύθερα Γράμματα»,
Αθήνα,
(διευθυντής: Νικηφόρος
Βρεττάκος),
Περίοδος Γ’, τεύχος
1-2, Γενάρης-Φλεβάρης 1949, σ. 38]
( το πρωτότυπο σε πολυτονικό )
Γιάννης Κ. Παπαδόπουλος « Άνθος Τροπικό » ποίημα γραφή 1962 δημοσίευση 1964 περ. «Φιλολογική Κύπρος» ΠΟΙΗΣΗ (...
