Ιωάννης Καρασούτσας
«
Ύμνος εις τον
εν Κωνσταντινουπόλει ναόν
της Αγίας Σοφίας
»
εκτενές
ποίημα, 1847
(ποιητικό
απόσπασμα)
ΥΜΝΟΣ
ΕΙΣ ΤΟΝ
ΕΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΠΟΛΕΙ ΝΑΟΝ
ΤΗΣ
ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ
1.
Τίς ίδε τον κλεινόν Ναόν
Της δόξης και Σοφία,
Οποίον ευσεβής αιών
Ανήγειρε προς τον Θεόν
Της αληθούς λατρείας ;
2.
Επάνω του φύσις θνητή
Να προσηλώση όμμα
Επί πολύ αδυνατεί.
Θαμβούται και την γην ζητεί,
Το συγγενές της χώμα !
3.
Ως ημεροπαγείς σκηναί
Βασίλεια και θρόνοι
Εμπρός σου.
σέ, ναέ κλεινέ,
Ώ χειροποίητ’ ουρανέ,
Παρήμειψαν οι χρόνοι,
4.
Ως οδοιπόροι ευλαβείς
Πλησίον σου παρόντες,
Τους θόλους τους θεοστιβείς,
Τας καλλονάς τας ακριβείς
Να θίξουν μη τολμώντες.
5.
Οπόταν ουρανοπυργής
Πλησίον των αστέρων
Υψώθης, σ’ ίδε κ’ εκπλαγείς
Κρωγμόν απήχησεν οργής
Ο άναξ των αιθέρων,
6.
Ο υψιπετής αετός,
Μεταβαλών πορείαν,
Και φοβηθείς μη του φωτός
Αρπάση ο θρασύς θνητός
Την μονοκρατορίαν,
7.
Κ’ αφείς τας ταπεινάς νομάς
Την γην των ζωοφύτων,
Πληθύνη με οικοδομάς
Τας των νεφών διαδρομάς,
Του Χάους αστυγείτων !
8.
Ά ! εις τον μέγαν σου
μυχόν
Τί κρύπτεις, αύρας ποίας,
Ο αισθημάτων και ευχών,
Ο ευτυχών και δυστυχών
Στιγμών μακρός ταμίας !
9.
Εάν εδύνατο φωνήν
Ο θόλος σου ν΄ αφήση,
Όλη από μεσημβρινήν
Άκραν ως άκραν βορεινήν
Η γη θ’ αντιβοήση.
10.
Να είπη τας μακράς σειράς
Των ευσεβών αιώνων,
Τας δόξας και τας συμφοράς,
Πανδήμους θλίψεις και χαράς
Λαού και ηγεμόνων.
11.
Και στάσεις, και στρατηλατών
Πολεμικάς εξόδους
Κατά βαρβάρων ανταρτών,
Και πάλιν τας των νικητών
Θριαμβικάς εισόδους.
14.
Τώρα – Ά ! και να το ειπή
Ο λογισμός διστάζει,
Αιώνες ως η αστραπή
Παρήλθον, κ’ η πληγή
νωπή
Νωπή αιματοστάζει.
15.
Μνήσθητι, μνήσθητι, Θεέ,
Εκείνης της ημέρας,
Καθ’ ήν σφαγής διαρροαί,
Και θνησιμαί’ αναπνοαί,
Έργ’ απηνούς μαχαίρας,
16.
Εμόλυναν τα ιερά
Και του ναού τα σκεύη,
Κ’ αντί λιβανωτού, χαρά
Λύσσης, βεβήλωσις, αρά
Εις ουρανούς ανέβη !
26.
Και αν σεισμός ωσάν βαθύ,
Την Πόλιν σχίση μνήμα,
Κ’ αν πυρ την κατανεμηθή,
Κ’ αν του Ευξείνου εγερθή
Επάνω της το κύμα,
27.
Δεν θα κλονήση ο σεισμός
Το στιβαρόν σου δώμα,
Θα σε φεισθή ο εμπρησμός,
Θα κλείση ο κατακλυσμός
Το βροντερόν του στόμα,
28.
Έως ού έλθη η στιγμή
Κ’ οι χρόνοι πληρωθώσι,
Καθ’ ούς αρχαίοι αινιγμοί,
Και ποιητών ονειρωγμοί
Πραγματοποιηθώσι !
Ιωάννης
Δ. Καρασούτσας
Από το «Προοίμιον»:
« Σοφίας καλούσιν οι Βυζάντιοι τον νεών (λέγει
ο Προκόπιος) ταύτην μάλιστα πρέπειν τω Θεώ την επωνυμίαν ηγούμενοι.»
Η αγία Σοφία κτισθείσα το πρώτον υπό Κωνσταντίνου του Μεγάλου εκάη επί
Αρκαδίου υπό του λαού στασιάσαντος δια την εξορίαν Ιωάννου του Χρυσοστόμου, ως
αναφέρει ο Κεδρηνός.
Ανοικοδομηθείσα δε εκάη πάλιν επί Ιουστινιανού ότε και έλαβε το
τελευταίον αυτής σχήμα γενομένη το θαυμαστόν της Χριστιανικής τέχνης μεγαλούργημα. ώστε ιδών το έργον τετελεσμένον να επιφωνήση
εν τη μεγαλοφροσύνη της καρδίας αυτού ο Αυτοκράτωρ το «Νενίκηκά σε Σολομών !»
[ το ποίημα
του Ιωάννη Καρασούτσα
« Ύμνος
εις τον εν Κωνσταντινουπόλει ναόν
της Αγίας Σοφίας »,
αποτελούμενο από 28 στροφές,
εκδόθηκε στην Αθήνα στα 1847.
Του ποιήματος προτάσσεται «Προοίμιον» και
έπονται «Σημειώσεις». ]
( το
πρωτότυπο σε πολυτονικό )
Το πρωτότυπο και η
ηλεκτρονική δνση:
Κεντρική
Βιβλιοθήκη Α.Π.Θ. - Συλλογή Φυλλαδίων
https://digital.lib.auth.gr/record/67736/?ln=en
Υμνος
εις τον εν Κωνσταντινουπόλει Ναόν της Αγίας Σοφίας
poeta greco Ignoto
“ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ”
