Γιάννης Ρίτσος - "Μια σταγόνα ύπνος" - ποίημα - δημοσίευση 1945 - περ. "Πορεία" (Αθήνα)

 

Γιάννης Ρίτσος

« Μια σταγόνα ύπνος »

ποίημα

δημοσίευση 1945  περ. « Πορεία »

 

 

 

 

 

 

                              « Μια σταγόνα ύπνος »

 

 

 

Μακριά η φωνή του μισεμού. Το σκύψιμο του δέντρου. Ένα παγούρι χωμένο στην άμμο.

Το δάσος της δύσης που καίγεται. Μελιτζανί αντιφέγγισμα στο μουσκεμένο ακροθαλάσσι.

Τα λίγα σπιτάκια του λόφου μπογιαντισμένα βυσσινιά σιωπή και λιοβασίλεμα.

          Έχεις ένα μαντήλι του καλοκαιριού στην τσέπη σου

έχεις μια μικρή λύπη αφημένη στο περβάζι του απογεύματος

σαν τα σκισμένα γοβάκια της άνοιξης που ξεχάστηκαν πάνου στο βράχο

όταν η τελευταία παρέα μαζεύει βιαστικά τρία μέτρα θάλασσα

και χάνεται σκυφτή κάτου απ’ το αντίσκηνο του ανέμου.

           Τί γρήγορα που σουρπώνει μέσα στα μάτια σου

το σακάκι σου μύρισε κι’ όλας υγρασία

τα χέρια σου χωθήκανε στα γάντια όπως τα δέντρα χωθήκανε στα σύγνεφα

εκεί που τελειώνει η φουρτούνα ξαναρχίζει το βλέμμα σου

εκεί που τελειώνει ο ουρανός ξαναρχίζει το τραγούδι σου κι’ ολόκληρο το πρόσωπό σου. 

            Είναι ένα κίτρινο άστρο μέσα στη σιωπή σου

σα μια μικρούλα μαργαρίτα στο κομοδίνο ενός αρρώστου

είναι μια φούχτα ζέστα μέσα σε κάθε κίτρινο φύλλο που γυρίζει ανάποδα τις σελίδες του χρόνου

είναι και τούτο το καινούργιο χρώμα της βραδιάς που φυσάει τα φώτα της καταπρόσωπο στη θύμηση

καθώς απαγγιάζει το φθινόπωρο στη μάντρα του ορφανοτροφείου

ακούγωντας το σιωπητήριο πάνου από τις νοτισμένες στέγες

και μένει μόνο το γραμμόφωνο του ακροθαλάσσιου μπαρ

που πάνω του γυρίζει το φεγγάρι – μια χαλαμένη πλάκα – ένα πολύ παλιό ταγκό – κανένας δέ χορεύει.

            Μά εσύ γυρνώντας απ’ την άλλη μεριά το φεγγάρι

πιό πέρα απ’ τα μεσάνυχτα πιό πέρα απ’ το πεζούλι της θλίψης

θ’ ακούς τη μουσική σεργιανώντας το γκρέμιο λιμάνι με τα δώδεκα κατάρτια

σαν ένα αμίλητο γκαρσόνι που συγυρίζει τα τραπέζια του φθινόπωρου

διπλώνοντας στα οχτώ τις πετσέτες της βραδιάς

μαζεύοντας στοίβες τα πιάτα γεμάτα ψαροκόκκαλα.

             Είναι δικά μας όλα τούτα που άφησαν έξω από την πόρτα τους οι κλειδωμένοι ανθρώποι

το χουγιατό του αγέρα στις καμάρες, η σιωπή που ανοίγει την τσάντα της και κυττιέται στο τετράγωνο καθρεφτάκι της

η νύχτα που τυλίγεται σε μια στρατιωτική κουβέρτα πάνου στο μουράγιο

κι αποκοιμιέται δίπλα στο ταγάρι της.

Είσαι κ’ εσύ που ανάβεις το τσιγάρο σου μ’ ένα άστρο πάνου απ’ το ήσυχο κοπάδι της ψυχής σου

σαν εκείνου το σκοπό που καπνίζει πάνου απ’ το κοιμισμένο στράτευμα

να συλλογιέται ξάγρυπνος μια γυναίκα τη θάλασσα την πολιτεία με τις σημαίες

μιάν εκδρομή στην πέρα αγάπη, σάλπιγγες, η σκόνη του ήλιου

στον πέρα μώλο του καλοκαιριού με τ’ αναμένα χρώματα θαλασσινής γιορτής. Είσαι και σύ.

Κ’ είναι στο πλάϊ σου – το ξέρεις – ετούτο το μεγάλο χαμόγελο

σαν το στρογγυλό ξυπνητήρι πλάϊ στον ύπνο του εργάτη.

Καιρός να κοιμηθούμε μια σταλιά. Μην το φοβάσαι.

Κουρντισμένο καλά. Θα σε ξυπνήσει στην ώρα σου.

Θα σε ξυπνήσει κάτου απ’ τους ευκάλυπτους μ’ ένα πουλί στο κούτελο

με το σταμνί της αυγής κοντά στη βρύση

με το σούρσιμο μιας προκήρυξης που ρίχνει αθόρυβα το φως

κάτου απ’ την πόρτα της σιωπής σου. Νά’σαι σίγουρος. Θα σε ξυπνήσει.

 

 

 

                                                           Γιάννης Ρίτσος

 

 

 

  

[ το ποίημα

του Γιάννη Ρίτσου

« Μια σταγόνα ύπνος »

δημοσιεύθηκε στο περ.

 « Πορεία »,

Αθήναι,

(εκδότης Αρ. Μαυρίδης),

τεύχος 1, Νοέμβρης 1945, σ. 13. ]

 

 

                             [ το πρωτότυπο σε πολυτονικό ]  

 

 

 

 Η δημοσίευση του ποιήματος από το περ. «Πορεία»

 

 

 

poeta greco Ignoto

“ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ”

poetagreco.blogspot.com