Πέτρος Ζητουνιάτης
«Μην είσαι τόσο γελαστός χαρούμενε ανθρωπάκο»
ανέκδοτο
ποίημα
μεταθανάτια
δημοσίευση 1909 περ. « Κόσμος »
Μην είσαι τόσο γελαστός χαρούμενε ανθρωπάκο
Γιατί κ’ εσένα ’ς τη ζωή κάποιο κακό προσμένει
Δεν ξέρω ποιός ς’ το δρόμο σου μαύρο ς’ ανοίγει λάκκο
Κι αν είνε η μοίρα σου καλή, κι αν είνε πικραμένη.
Είμαστε τόσο ασήμαντοι ’μπρος ς’ την αιώνια φύσι
Που και μεγάλων καραβιών συντρίβεται η πλώρα
Και ς’ της χαράς μας το τρελλό κι’ ατέλειωτο μεθύσι
Το χθες δεν είνε σήμερα και τ’ αύριο πάλι τώρα.
Πέτρος Ζητουνιάτης
[ Το
άνευ τίτλου ανέκδοτο οκτάστιχο ποίημα,
προερχόμενο
από την ανέκδοτη συλλογή «Λήκυθος»,
του
τεθνεώτος Πέτρου Ζητουνιάτη
δημοσιεύθηκε
στο περ.
« Κόσμος »,
Σμύρνη,
Έτος
Α΄, αριθ. 23, 15 Νοεμβρίου 1909, σ. 375.
Εδώ: ο τίτλος του ποιήματος με βάση τον πρώτο του
στίχο:
- Μην είσαι τόσο γελαστός χαρούμενε
ανθρωπάκο. ]
( το πρωτότυπο σε πολυτονικό )
Πέτρος Ζητουνιάτης (1875-1909), Έλληνας
ποιητής, πεζογράφος (διηγηματογράφος),
και δημοσιογράφος.
Ο Πέτρος Ζητουνιάτης είχε εκδώσει στα 1895
συλλογή διηγημάτων με τίτλο «Γραμμές», όπου στο γλωσσικό ήταν φανατικός
υποστηρικτής του Γιάννη Ψυχάρη.
Η πρώτη του ποιητική συλλογή εκδόθηκε στα 1900 με τίτλο «Αστέρια».
Η επόμενη ποιητική συλλογή του εκδόθηκε μετά το θάνατό του, στα 1910, με
τίτλο «Λήκυθος», η οποία περιέχει
έξι βιβλία.
/ - a,) αποσπάσματα επιλεγέντα από το
επικήδειο άρθρο στο περ. Παναθήναια
15 Οκτωβρίου 1909, (σ. 24):
« Νέος, απέθανεν αιφνήδια την 2 Οκτωβρίου
(1909), ο Πέτρος Ζητουνιάτης.
Πολύ
νέος ετύπωσεν ένα μικρόν βιβλίον «γραμμές» κ’ εσύχναζεν εις ένα κύκλον λογοτεχνιών
εις τον οποίον ήτο τότε ο Καμπύσης.
Έπειτα
γνωρισθείς με τον κ. Παλαμάν, έγραψεν ο Ζητουνιάτης πολλούς στίχους των
«Αστεριών» του, του βιβλίου που ετύπωσεν έπειτα εις το Παρίσι, αφού εγνώρισε
τον Μωρεάς κ΄ενεπνεύσθη από τα τυπωμένα έργα και τας ιδέας αυτού.
Τοιουτοτρόπως τ’ «Αστέρια»
παρουσιάζουν τρεις διαφορετικάς ροπάς.
Μίαν καθαρώς αισθηματολογικήν, απόρροιαν της
προσωπικότητος του τεχνίτου («Η μάννα μου, η αγάπη μου, το αίμα της καρδιάς
μου, άγριος πόθος»), άλλην ροπήν αποτέλεσμα της επιδράσεως της συγχρόνου
Ελληνικής ποιήσεως, ροπήν φιλοσοφικών εντυπώσεων ή λυρικής ιδεολογίας ( Η
ιέρεια της τέχνης, η Δόξα, ο Λίνος, Το άγνωστο μύρο) και τρίτην απηχητικήν του
γαλλικού συμβολισμού και ιδιαιτέρως ακολουθούσαν την πρώτην ποιητικήν ιδιορρυθμίαν
του Μωρεάς ( Οι γάμοι της Μελίβοιας VII, η Εβραία, η Δανάη).
Συχνά εις τους στίχους αυτούς του Ζητουνιάτου, όπως και εις τους μετέπειτα, που μερικοί
ετυπώθησαν εις τα «Παναθήναια» με τον τίτλον «Λήκυθος» η ρίμα ή ο ρυθμικός ήχος
παρασύρουν την σκέψιν.
Εις τα ποιήματα της «Ληκύθου»,
ειλικρινεστέρα η έμπνευσις διαπνέεται από λιτήν μελαγχολίαν και αφήνει ένα
μοιρολόγι θανάτου.
Ο
Ζητουνιάτης έγραψεν αρκετά και ως δημοσιογράφος. Έχει δε ανέκδοτα κάποια
θεατρικά δοκίμια και ποιήματα».
/ - b.) αποσπάσματα από επιμνημόσυνο άθρο
του Άγγελου Σημηριώτη (περ. «Κόσμος», τεύχος 21, 15 Οκτωβρίου 1909):
Από τ’ «Αστέρια» μέχρι της «Ληκύθου» των δακρύων, της ανεκδότου συλλογής
του υπάρχει τωόντι μεγάλη απόστασις. Εις τα τελευταία του αυτά ποιήματα, πολλά
των οποίων εδημοσίευσεν εις το περ. «Παναθήναια», καταφαίνεται μία μεγάλη
προσέγγισις προς την τέχνην του Μωρεάς, με τον οποίον πολύ συνεδέετο και είχε
μεγάλην πνευματικήν συγγένειαν.
/ - πηγή b.: περ. «Κόσμος», Σμύρνη, Έτος Α΄,
αριθ. 21, 15 Οκτωβρίου 1909, άρθρο: «Πέτρος Ζητουνιάτης», συντάκτης: Άγγελος
Σημηριώτης, σ. 346.
poeta greco Ignoto
“ΑΓΝΩΣΤΟΣ
ΠΟΙΗΤΗΣ”
[ ανάρτηση 30 Ιουλίου 2022 :
Πέτρος Ζητουνιάτης,
ανέκδοτο ποίημα,
«Μην είσαι τόσο γελαστός χαρούμενε ανθρωπάκο»,
μεταθανάτια δημοσίευση 1909 ]
