Όμηρος Μπεκές
«
Ο Ποιητής »
ποίημα
δημοσίευση
1910 περ. « Νέον Πνεύμα »
« Ο ΠΟΙΗΤΗΣ »
Εγώμ’ εκειός που κάθουμαι και λέγω παραμύθια
Βγαλμέν’ από τα στήθια μου με κάποια μουσική,
Για να μ’ ακούσουν τα παιδιά και για να πουν: « Αλήθεια,
Δεν πρέπει νάν’ οι άνθρωποι στον κόσμο αυτόν κακοί. »
Εγώ χαρίζω αδιάκοπα μ’
αγάπη αδελφική
Στης γης αυτής της βάρβαρης τα λιμασμένα πλήθια
Μιά στάλ’ αθάνατο νερό, που το καλούν «αλήθεια»,
Κληρονομιά σ’ εμένανε παληά, προγονική.
Κ’ εγώμ’ εκειός που λαχταρώ του τύραννου το δάκρυ,
Π’ έχω βροντές και κεραυνούς στης πένας μου την άκρη,
Για να γκρεμνώ σαν είδωλα του κόσμου τ’ αγαθά.
Εγώμ’ εκείνος π’ έψαλα το άσμα των ασμάτων,
Εγώμ’ απ’ την υπέρλαμπρη γενιά των αθανάτων,
Που πέρασ’ απ’ τον Όλυμπο κι’ από τον Γολγοθά.
Όμηρος
Μπεκές
[ Το
ποίημα (σονέττο)
του Όμηρου Μπεκέ
« Ο Ποιητής
»
δημοσιεύθηκε
στο περ.
« Νέον Πνεύμα »,
( δνταί: Ν.Τ. Παπαδημητρίου, Αθηνά
Γαϊτανοπούλου )
Κωνσταντινούπολη,
Περίοδος
Β΄, τεύχος 3, 1 Φεβρουαρίου 1910, σ.
113. ]
( το πρωτότυπο σε πολυτονικό )
poeta greco Ignoto
“ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ”
[ ανάρτηση 27 Ιουλίου 2022 :
Όμηρος Μπεκές, «Ο Ποιητής», ποίημα ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.