Τάκης Σαρακινός
«
Επίκουρος »
ποίημα
δημοσίευση
1909 περ. « Σεράπιον »
« ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ
»
Σε μια ταφόπετρα αρχαία – μισοσβυσμένα
τα λόγια τούτα διάβασα, δίχως αρχή και τέλος
κάποιου τρανού άρχοντα είταν ίσως μνήμα
που απ’ την πολυκαιρία στη λησμονιάν εδιάβη.
Λέγαν τα λόγια αυτά
…….. – Του Κλέαντρου γυιός
γεννήθηκα σε τούτο δω το Αιολικό ακρογιάλι.
όλη η ζωή μου πέρασε σαν ένα φως
και πλούτος δεν μ’ απόλειψεν ούτε ευτυχία μεγάλη.
Ρόδα και κρίνα η ζωή μου ήταν σπαρμένη.
δεν ώρμησα στης Δόξας γώ τους άστατους ανέμους.
την κλίνη μου μ’ αφράτες νιές πάντα είχα μοιρασμένη
που είταν πρωτομαστόρισσες σ’ ερωτικούς πολέμους.
Γροίκησα τη χαρά της ζωής. παντοτεινά είμουν νέος.
Φίλοι πιστοί δέ μού’λειψαν, ωραίο κρασί, τραγούδι
κι’ ο χάρος όντας μ’ άρπαξεν ήρθεν αγνός κι’ ωραίος
με τρύγησε όπως κοπελλιά ανοιξιάτικο λουλούδι.
Μές σε Πεντέλης μάρμαρο ντυμένος είμαι τώρα
απ’ τα κροντήρια της Ζωής αφ’ ου όλα έχω στραγγίση.
ώ ! εσύ διαβάτη, σαν
ποθείς κάτι ν’ ακούσης, τώρα
γλέντα όσο ζης κι’ όσο μπορείς καλά ……..
Τ’ άλλα έχουν όλα σβύση –
Τάκης Σαρακινός
[ το ποίημα
του Τάκη Σαρακινού
« Επίκουρος »
δημοσιεύθηκε στο περ.
« Σεράπιον
»
Αλεξάνδρεια, Έτος Α΄, αριθ.
Γ΄, Μάρτιος 1909, σ. 67.]
( το πρωτότυπο σε πολυτονικό )
poeta greco Ignoto
“ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ”
[ ανάρτηση 7 Ιουλίου 2022 :
Τάκης Σαρακινός,
«Επίκουρος»,
ποίημα 1909
περ. "Σεράπιον" ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.