Λεωνίδας Ραζέλος
« Το
σκουλήκι »
ποίημα,
1926
δημοσίευση
περ. « Νέα
Τέχνη »
«
ΤΟ ΣΚΟΥΛΗΚΙ »
Συ που λάμπεις
σαν ένα παλάτι
Και ποθείς πλατύν ίσκιο
ν' απλώσης,
Γιατί στέκεις
και θέλεις, διαβάτη,
Mε το πόδι
να με θανατώσης
;
Ά ! σα γύρης μιά μέρα στο χώμα,
Με δεμένα τα χέρια
στην άκρη,
Μόνο εγώ στο στερνό σου το δώμα
Θα σκουπίζ’ όσο σού’μεινε δάκρυ.
Πώς
ο κόσμος ξεχνάει
! Κανένα
Δε θα βλέπης απ’
όσους θυμάσαι,
Την ορφάνια σου
μόνο σε μένα,
Τα παληά σου
σε με θα
δηγάσαι.
— «Σκουλικάκι», θα λες, «εδώ πέρα
Μυστικά έχω
απ’ όλους κρυμμένα,
Τα κλειδιά της καρδιάς μου ήρθ’
η μέρα
Να τα δώσω μονάχα σε
σένα.
Κύλα τώρα στα βάθη της,
κύλα,
Που κανένας δεν τά’χει
γνωρίσει,
Και σαν δης
και τα δυό
της τα φύλλα,
Κ’ η δική σου η καρδιά θα
ραγίση. — »
Τότ’ εγώ ένα ένα θα
σβύνω
Κάθε
πόνο κρυφό της
καρδιάς σου,
Λησμονιά και γαλήνη θα
χύνω
Στη βαθειά, στην
αιώνια σπηλιά σου.
Κόβε
κρίνα λευκά
στης ζωής σου
Τον ολόχαρο δρόμο !
Διαβάτη,
Το φτωχό
σκουλικάκι λυπήσου,
Συ που λάμπεις σαν ένα παλάτι.
Λεων. Ραζέλος
[ το ποίημα
του Λεωνίδα Ραζέλου
« Το
σκουλήκι »
δημοσιεύθηκε στο περ.
« Νέα Τέχνη »
( διευθυντής Μάριος Βαϊάνος)
Αθήναι,
Περίοδος Β’, Έτος Γ’, τεύχος
προπαρασκευαστικό,
Επανεκδίδεται την 1
Σεπτεμβρίου 1926, σ. 2 ]
(
το πρωτότυπο σε πολυτονικό )
poeta greco Ignoto
" ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ "
