Αθανάσιος Κυριαζής - "Αλήτης" - ποίημα, 1924 - δημοσίευση περ. "Νέα Τέχνη" (Αθήναι)

 

Αθανάσιος Κυριαζής
« Αλήτης »

ποίημα, 1924

δημοσίευση περ. « Νέα Τέχνη »

 

 

 

 

 

 

 

                  « Αλήτης »

 

 

Μονότονη η βροχή στο πεζοδρόμι

και την ψυχή μου η θλίψη σφίγγει.

Κόκκινοι, ματωμένοι, λες, οι δρόμοι.

Κλαίνε μ’ ένα παράπονο κ’ οι τσίγγοι.

 

Καθώς και το νερό κυλάει, ποτάμι,

κυττάν απ’ αντικρύ καμπόσοι,

μέσ’ από το θολό, χλωμοί, το ντζάμι,

που τώχει η αναπνοή θαμπώση.

 

Δες και τ’ αμάξι τώρα, που διαβαίνει

σαν αστραπή στο δρόμο κάτου,

το βόγγο πήρε αντάμα και μακραίνει

κάποιου παράξενου θανάτου.

 

Μονάχα συ, μεσ’ στ’ άγριο νεροπόντι

και μέσα στου βορηά τη λύσσα,

του μόρτη και τ’ αλήτη βαγαπόντη,

παίζεις, ψυχή, παληκαρίσα.

 

Κι’ όπως της μπόρας άπρεπα ξαμώνει

και στήθια του γυμνά και πλάτη,

γουστάρει το κορμί να του δαγκώνη

σαν ερωμένη στο κρεββάτι.

 

 

 

                                              Αθαν. Κυριαζής

 

 

 

 

[ το ποίημα                                         

του Αθανάσιου Κυριαζή

« Αλήτης »

δημοσιεύθηκε στο περ.

« Νέα Τέχνη »

Αθήναι,

Έτος Α’, αριθμός φύλλου 2, Φεβρουάριος 1924, σ. 16 ]

 

 

                              ( το πρωτότυπο σε πολυτονικό )

 

 

 

 

 

 

                 poeta greco Ignoto                                               

         " ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ "