Καλλιόπη Καφετζή
«
Ο κύκλος των χαμένων ποιητών »
ποίημα,
1998
ποιητική
συλλογή « Ψυχής εκλάμψεις »
« Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ »
Μέσ’
στη σπηλιά των «νεκρών ποιητών»,
το
σπόρο της θαμμένης σου ψυχής ανασταίνεις,
με
το δάκρυ που κυλά για το χαμό τους.
Μέσ’
στη σπηλιά της ύπαρξής σου,
πάνω
σ’ αράχνες, νυχτερίδες κουτρουβαλώντας,
με
παλάμες ματωμένες, μπουσουλάς προς το φως.
Κραδασμοί
συγκίνησης, παλλόμενης από σκέψεις
λουσμένες
σε πρωτάγιασης νερό,
με
τ’ αρχέγονο σε μυρώνουν της αθωότητας χρίσμα,
την
αίσθηση του παράδεισου κατακτάς, καθαρώμενος.
Α,
η χαρά της μέθεξης σε μια αδελφότητα γνώσης,
πέρα
απ’ τη γνώση !...
Α,
η χαρά να βλασταίνεις και συ,
κλαδάκι
μικρό, μ’ αναπόσπαστο, δρυός πανάρχαιης
που
υψώνεται ν’ αγγίξει το σύννεφο…
Α,
η χαρά να ρουφάς, κόμπο τον κόμπο,
το
μεδούλι της ζωής απ’ το δικό τους στόμα,
στο
δάσος τους να χάνεσαι,
το
δρόμο τον άβατο τολμώντας να πάρεις…
’Κείνα
τα χέρια που τεντώνονται ν’ αγκαλιάσουν
ψαύοντας
μ’ ακροδάχτυλα αγάπης…
’κείνα
τα λόγια τ’ άφατα, που μόνο σπασμούς,
κραυγές
κι οιμωγές αρθρώνουν…
Ποιόνε
θ’ αγγίξουν; Ποιος θα τ’ ακούσει;
Ποιος,
περ’ απ’ τη «σπηλιά των ποιητών»,
της
ψυχής τ’ ανταμώματα θ’ αντέξει;
Όταν
στο ξάνοιγμα ματώνοντας σουρθείς,
ικέτισσα
παλάμη, ανάστροφη, απλωμένη,
Πανδώρας
δώρισμα σε καρτερεί,
να
σε τυλίξει ασφυκτικά, θανάσιμο πλοκάμι…
Έλεος,
Κύριε! Ερέχθεια σκότη
μωραίνουν
συνείδηση και κρίση.
καρδιές
μαράθηκαν… ψυχές βουλιάζουν…
βουλήσου
Κύριε πνοή Αποκάλυψης…
μην
απωλέσεις το πλάσμα της Χάρης Σου…
Στέρξε…
κατάνευσε… συχώρεσε.
Δέξου
μας, Κύριε ! ...
Καλλιόπη Καφετζή
[ το ποίημα
της Καλλιόπης Καφετζή
« Ο κύκλος
των χαμένων ποιητών »
από την ποιητική της συλλογή
« Ψυχής
εκλάμψεις », Ιωλκός, Αθήνα, 1998
]
( το πρωτότυπο σε μονοτονικό )
poeta greco Ignoto
" ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.