Χρυσταλλένη Ιωάννου - "Πάφος" - ποίημα, 1951 - περιοδικό "Κυπριακά Γράμματα" (Λευκωσία)

 

Χρυσταλλένη Ιωάννου

« Πάφος »

ποίημα, 1951

 

 

 

              « ΠΑΦΟΣ »

 

Χώμα γιομάτο φως και μάρμαρο.

Σπαρμένο από αγάλματα, κολώνες.

Τί έχει μείνει απ’ την αρχαία ζωή

Να μοιρολογήσει η θάλασσα,

Να τραγουδήσει ο αγέρας ;

 

Πέτρες, μονάχα πέτρες

Άσπρες στον καυτόν ήλιο

Θυμίζουν πέρασμα καιρού

Γερά δεμένο στ’ άσπρα χώματα

Ως κάτω στις γέρικες ρίζες των δέντρων

Βαθειά στα ρυτιδωμένα μέτωπα των βράχων.

 

Με τους αγκώνες στη περήφανη τη γη,

Με τα πόδια στη θάλασσα,

αναπολείς τα περασμένα :

 

Μέσ’ στα ερειπωμένα σου ιερά

Περνούν βουβά γενιές με τα μεγάλα μέτωπα,

Που περιμένουν κάποτε το μήνυμα του αγέρα.

 

Ως πότε πιά να καρτερείς να φτάσει το άσπρο σύγνεφο

Π’ όλο ψηλώνει κι’ όλο

Μορφές καινούργιες παίρνει ;

 

Θάρθουν μια μέρα οι πέντε άνεμοι

Να χτυπήσουν τις καμπάνες,

Ν’ ανοίξουν τα κλειστά παράθυρα,

Να στήσουνε χορό στους έρημους τους δρόμους,

Να ξεσκεπάσουν πιο πολύ

Τα μισοθαμένα μάρμαρα,

Υψώνοντας ναούς καινούργιους

Στις Θεές μας που δεν πέθαναν,

Στις Θεές μας πού’χουν, αιώνες τώρα,

Βωμούς στην ομορφιά

Τον ουρανό, τη θάλασσα, τις ξέρες.

 

 

                           ΧΡΥΣΤΑΛΛΕΝΗ  ΑΝΔΡΕΑ  ΙΩΑΝΝΟΥ  

 

 

[ το ποίημα

της Χρυσταλλένης Α. Ιωάννου

« Πάφος »

δημοσιεύθηκε στο περ.
« Κυπριακά Γράμματα »

 (διευθυντής: Νίκος Ι. Κρανιδιώτης)

Λευκωσία,

Έτος ΙΣΤ’, αριθ. 190, Απρίλιος 1951, σ. 98 ]

 

    ( το πρωτότυπο σε πολυτονικό )