Φρίξος Τζιόβας
«
Βραδυνοί θρήνοι και νοσταλγίες »
ποίημα,
1936
«
ΒΡΑΔΥΝΟΙ ΘΡΗΝΟΙ & ΝΟΣΤΑΛΓΙΕΣ »
Φιλορροούν οι Λυγαριές και σα να κλαίν οι κρίνοι
στη βραδυνή που ρίξανε τα σύννεφα βροχή.
Γλύκες καμπάνες φώναξαν και πλημυρούν οι θρήνοι,
φωνές που παρακάλεσαν, χωρίς απαντοχή.
Φίλλων τριγμοί, θροϊσματα — μιά πένθημη σαγήνη—
σιγαλινά ξεχύνονται λες κ’ είναι προσευχή,
κι’ όλο μιλάν οι φυλλοσιές για μιά ξανθιά γαλήνη
που μόλις ωνηρεύτηκαν σε κάποιαν εποχή.
Κύττα στο μισοσκόταδο: πικρόχολα περνούν
οράματα παλιού καιρού— γλυκές— πικρές λαχτάρες
τα ροσμαρίνια χλώμιασαν οι λαμιές ρυγούν.
Ώ, λυγμικό παράπονο χαμένη πια ζωή! ...
Και συνοδεύουν το σκοπό — παθητικές κιθάρες
σταλαγματιές που κύλησε στον τσίγκο, η βροχή.
ΦΡΙΞΟΣ ΤΖΙΟΒΑΣ
[ το ποίημα
του Φρίξου Τζιόβα
« Βραδυνοί θρήνοι και νοσταλγίες »
δημοσιεύθηκε στο περ.
«Ηπερώτικα φύλλα»,
Αθήνα,
(διευθυντής: Χρήστος Χρηστοβασίλης),
Έτος Α’, αρ. φύλλου 2,
Πέμπτη 20 Αυγούστου 1936,
σ. 7]
( το πρωτότυπο σε
πολυτονικό )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.