Χρυσούλα Χατζηγιαννιού
«
Θύμηση »
ποίημα,
1944
« ΘΥΜΗΣΗ »
Εψές, του νου μου
η θύμηση, σαν
όπως μιά
φορά,
λαχταριστά στολίστηκε της όψης σου το
μύρο,
γλυκόχαρα ξετίναξε τα
δυό της τα
φτερά,
κι’ ευωδιαστή η
ανάσα σου ξεχύθηκε τριγύρω.
Και συλλογίστηκα με
τόση γλύκα ένα
καιρό,
που ακόμα ως
τώρα, είν’ η θωριά μου
πονεμένη,
κι’ ύστερα ... μ’
ένα καράβι ετράνεψες
θαρρώ,
και στη καρδιά
μου ερμήνεψα
από τότε
να προσμένει.
Κι
ως, το πικρό
τραγούδι μου να
σβήσω δεν μπορώ,
στο μαύρο
κύμα τό
’στρωσα για να
στο τραγουδήσει
σαν
έρθει στ' ακρογυάλι σου που
τόσο λαχταρώ ! …
και μου’ταξε, στα πόδια
σου πως θα’ρτει να
τ' αφήσει.
ΧΡΥΣΟΥΛΑ
ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΙΟΥ
[ το ποίημα
της Χρυσούλας Χατζηγιαννιού
« Θύμηση »
δημοσιεύθηκε στο περ.
« Λεσβιακά Γράμματα »,
Μυτιλήνη,
Τεύχος 5, Ιούλιος 1944, σ. 13 ]
( το πρωτότυπο σε πολυτονικό )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.