Αρίτσα Γονιού
« Οχιά »
ποίημα,
1980
«
ΟΧΙΑ »
Απ’
τα κατάβαθα της γης
κρυφά κρυ ο Άδης
ξέφυγε
με το σούρουπο
μάρτυρα για να πάει.
Τον
κάλεσε η παγωνιά
την έβαλε ο φθόνος
κ’
η νύχτα κρυφοκοίταζε
πότε θα γίνει ο φόνος…
Η
Μοίρα το ρολόϊ της
το’χε καλά κουρντίσει
μά
πέθανε μ’ εκείνονε
που είχε ξυψυχήσει…
Όχι
εδώ αλλά πιο κεί
ακούστηκε να λέει
βαθειά
φωνή σε δυνατό
τον έκανε να τρέμει :
Στραγγάλισε
τον πόνο σου
πνίξτον να μη θεριέψει
κι
όπου σταθώ κεί θα σταθείς
προχώρα να παλαίψεις…
Με
γνώρισες κατάλαβα
κι ας είσαι πληγωμένος…
σε
γύρευα κι ήρθα εδώ
ώρα και περιμένω…
Αλλά
προτού το βήμα μου
το πάρω από κοντά σου
για
να με θυμηθείς καλά
θα πω τ’ όνομά μου…
Φθόνο
με λένε μα κι οχιά
κι ανέβηκα στην όχη
για
να παλαίψωμε εδώ
κάποτε μου ’πες όχι…
Κάνε
κουράγιο δυνατέ
κράτησε την πνοή σου
κι
έλα πιο κει προχώρησε
να δω τη δύναμή σου.
Όχι
εδώ αλλά πιο κεί
κι ο Άδης περιμένει
τον
κάλεσε η παγωνιά
μάρτυρα αυτόν θα έχεις…
Κοίταξε
αυτό η Μοίρα σου
μου ’πε να σου το φέρω :
Κι
όπου σταθώ και θα σταθείς
πάω και περιμένω…
Ρολόϊ
ο φθόνος κράταγε
και του ’δειξε την ώρα
κι
ο δυνατός προχώραγε
με τη δική του ώρα…
Σε
παγωνιά ανάμεσα
στάθηκε και σε άδη
και
το ρολόϊ έδειξε
πέντε και σταματάει…
Σε
κατρακύλα ο φθόνος του
εκεί τον καρτερούσε
κι
ενώ η ώρα πέθανε
εκείνος ξεψυχούσε…
ΑΡΙΤΣΑ ΓΟΝΙΟΥ
[ το ποίημα
της Αρίτσας Γονιού
« Οχιά »
από την ποιητική της συλλογή
« Χτυποκάρδια
και συγκίνησι »,
Αθήνα, 1980 ]
( το πρωτότυπο σε πολυτονικό )
poeta greco Ignoto
" ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.