Γιάννης Σκαρίμπας
«
Φαντασία »
ποίημα,
1936
« ΦΑΝΤΑΣΙΑ
»
Να’ναι σα να μας
σπρώχνει ένας
αέρας μαζί
προς έναν δρόμο
φειδωτό που σβεί στα χάη,
και
σένα, του καπέλλου σου βαμμένη
φανταιζί
κάποια κορδέλλα
του, τρελλά να χαιρετάει.
Και νάν’ σαν κάτι να μου λες,
κάτι ωραίο, κοντά
γι’ άστρα, τη ζώνη
που πηδάν των νύχτιων
φόντων,
κι’ αύτός ο άνεμος τρελλά, τρελλά να μας
σκουντά
όλο προς τη γραμμή
των οριζόντων.
Κι’ όλο να λες, να λες,
στα θάμβη της
νυκτός
για ένα — με γυάλινα
πανιά — πλοίο που πάει
όλο
βαθειά, όλο
βαθειά, όσο που πέφτει εκτός :
όξ’ απ’ τον κύκλο των
νερών — στα χάη.
Κι’ όλο να πνέει, να
μας ωθεί αυτός ο αέρας μαζί
πέρ’ από τόπους και
καιρούς έως ότου — φώς μου—
-καθώς τρελλά θα
χαιρετάει κείν’ η κορδέλλα
η φανταιζί—
βγούμε απ’ την τρικυμία
αυτού του κόσμου...
[ Από τη συλλογή του
« Ουλαλούμ»]
ΓΙΑΝΝΗΣ
ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ
[ το
ποίημα
του Γιάννη Σκαρίμπα
« Φαντασία
»
από την
ποιητική του συλλογή
« Ουλαλούμ », 1936 ]
poeta greco Ignoto
" ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.