Αστέρης Κοββατζής - "Δόκιμος μοναχός" - ποίημα, 1938 - περιοδικό "Νεοελληνική Λογοτεχνία" (Αθήνα)

 

Αστέρης Κοββατζής

« Δόκιμος Μοναχός »

ποίημα, 1938

 

 

 

 

                   « Δόκιμος Μοναχός »

Φίλε μου, απόψε αυθόρμητα ξεφύτρωσε στα χείλη
ο ύμνος που τραγούδησες, ως άνθινη πνοή
— «Παρθένα, βάθος άμετρον, χαίρε χαριτωμένη !»
κι΄ εντός μου δόκιμε έγινες ακέρια μου η ζωή.

Καθ’ ένας με την πίστη του δόκιμος ξεχασμένος
σε μιά βουβή κι’ απέραντην αυλή μοναστηριού
διάγουμε. Κι’ η μοναξιά του ειρηνικού μας βίου
μας ωχριά καθώς το φώς του μάταιου φεγγαριού.

Φίλε μου, απόψε ξέφτυσε το ράσο του δοκίμου
— ο νοσταλγός μου γίνηκεν άνθρωπος δίχως νου —
και τις Γραφές που διάβαζε τις έσκισεν απόψε
κι’ εντός μου καταλύθηκε το δράμα τ' ουρανού.

 

Μοιάζω κι’ εγώ με μοναχό, που κλείστηκε άθελά του
νέος σε μιάν ιδιόρρυθμην αυλή μοναστηριού,
χωρίς να τρέφει ούτε μικρή για το Θεό του πίστη,
που εσβύστη κι’ αφανίστηκε σαν φλόγα ενός κεριού.

 

                                  ΑΣΤΕΡΗΣ  ΚΟΒΒΑΤΖΗΣ

 

 

[ το ποίημα

του Αστέρη Κοββατζή

« Δόκιμος μοναχός »

δημοσιεύθηκε στο περ.

 « Νεοελληνική Λογοτεχνία »

 (διευθυντής: Τώνης Ζαχαράκης)

Αθήνα,

Χρόνος Α’, φύλλο 5, Απρίλης 1938, σ. 219 ]

 

   ( το πρωτότυπο σε πολυτονικό )