Νικηφόρος Βρεττάκος - "Κορυδαλλός" - ποίημα, 1943 - περ. "Καλλιτεχνικά Νέα" (Αθήνα)

 

Νικηφόρος Βρεττάκος

« Κορυδαλλός »

ποίημα, 1943

 

 

 

 

               « ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΣ »

 

Πού πάω λοιπόν; Για ποιά τα’χατε Ισόβια μοίρα
Το στήθος μου φουσκώνει και χτυπά η καρδιά μου ;
Σα να’ναι αγέρας τα βουνά διαβαίνω και τα σύννεφα
Σα να τα κυβερνά η πνοή μου δεν ορίζουνε τη μοίρα τους.

 

Σημαία που κυματίζει σε περήφανο πύργο
Η άνθιση του μετώπου μου η παλιγγενεσία του στήθους μου
Και της ψυχής μου η παιδική σαΐτα κι’ η καρδιά μου
Καρδιά της μέρας και καρδιά της νύχτας κάθε πλάσματος
Του κόσμου αυτού που αποκαλύφτηκε στα δάκρυα μου— καρδιά.

 

Νοιώθω μέσα στο στήθος μου έναν ήλιο ν’ ανατέλλει
Σηκώνοντας τα κόκκινα τριαντάφυλλα των σπλάχνων μου
Νοιώθω έναν ήλιο μέσα μου έναν ήλιο ! Σαν αχτίνες
Τα μαλλιά μου τα χέρια μου τα μάτια μου που υψώνονται
Αγάλι-αγάλι απάνω από τον ένα
Τον παγκόσμιον ωκεανό!

Μου γνέφουν τ’ ανοιχτά παράθυρα: Έλα !  Έλα !
Μου γνέφουν οι ουρανοί μου γνέφει η δόξα
Οι πόλεις οι άνθρωποι μου γνέφουν να τους αγαπήσω
Οι τρικυμίες τα σύννεφα ξέροντας πως η ανάγκη μου
Για ν’ αγαπάω είν’ άπειρη όπως το φώς κι’ ο κόσμος!

Δεν έχω πού να πάω^. κρεββάτι για ύπνο
Τόπο για κατοικία δεν έχω να διαλέξω
Απόψε τα καράβια αράζουν όπου βρίσκονται
Πουλιά που έχουν κουρνιάσει στα φλογισμένα ιστία.
Από τις ανεμόσκαλες οι ναύτες ανταλλάσουνε
Κλάματα και φιλιά με την Αθανασία.

 

               ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ  ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ

 

 

[ το ποίημα             

του Νικηφόρου Βρεττάκου

« Κορυδαλλός »

δημοσιεύθηκε στο περ.
« Καλλιτεχνικά Νέα »,

Αθήναι,

( αρχισυντάκτης: Κωστής Μεραναίος )

Χρόνος Α’, αριθ. 3, Σάββατο 26 Ιουνίου 1943, σ. 5]

 

 ( το πρωτότυπο σε πολυτονικό )