Κωνσταντίνος Θαλλίδης - "Θρήνος" - ποίημα - "Ανθολογία Θρακών Ποιητών των Νεωτέρων Χρόνων", Εν Αθήναις, 1936

 

Κωνσταντίνος Θαλλίδης

« Θρήνος »

ποίημα

 

 

 

 

          « ΘΡΗΝΟΣ »

Εις φρικώδεις μαύρας νύκτας,
στην σιγή της υφηλίου,
έμπροσθεν κοιμητηρίου
νέος εμπαθής θρηνεί.
Η φωνή του ομοιάζει
ήχον μουσικής πένθιμου
και ο κόραξ της ερήμου
τους κλαυθμούς του αντηχεί.

« Εις το ρεύμα της ζωής μου
διατί να σ’ απαντήσω ;
Δι’ εμέ αφού δεν ήσο,
διατί να σε ιδώ ;
Και με έκαμες απαύστως
στεναγμούς να αναπνέω,
και γελάς, διότι κλαίω
δι’ εσέ και θρηνωδώ.

Μεταξύ ζωής και τάφου
στέκεις και με βασανίζεις,
ν’ αποθάνω μ’ εμποδίζεις,
να υπάρχω δεν ποθείς,
Ά καν στέρξε ή να ζήσω,
ή να παύση κ’ η πνοή μου·
ίσως ίσως στη θανή μου
πλέον μεταμεληθής.

Πάσχω να σε αποφύγω,
προσπαθώ να σε μισήσω,
και μακράν μακράν να ζήσω
από σέ, σκληρά ψυχή

Να σωθώ προτού με θάψη
η ανεύσπλαχνός σου γνώμη,
πλήν, αχάριστη, ακόμη
η ψυχή μου σε ποθεί.

Απ’ εμέ το βλέμμα στρέφεις,
φεύγεις, κρύπτεσαι, μ’ αρνείσαι,
αλλ’ εδώ εντός μου είσαι,
αιθερόπλαστος μορφή.
Συ καί μόνη κυριεύεις
την οδύνην, την χαράν μου,
συ την τύχην μου, το παν μου
και αυτήν μου την ζωήν.

Δεν ζητώ αι συμφοραί μου
την καρδιά σου να εγγίσουν,
θέλω μόνον, όταν σβύσουν
της ζωής μου αι στιγμαί,
ένα στεναγμόν θρηνώδη
ως χαιρετισμόν ν’ αφίσης
κι’ εις το μνήμα μου να χύσης
ένα δάκρυ δι’ εμέ.

Εις τον κήπον σου οπόταν
μοναχή τα άνθη λούης,
και του ρύακος ακούης
τον γλυκόν μουρμουρισμόν,
φέρε φέρε καν εις μνήμην
ένα φίλον της ψυχής σου
και, σκληρά, αναλογίσου
μιά στιγμή το παρελθόν.

Όταν της νυκτός η αύρα
ψιθυρίζει εις τας ιτέας

ενθυμού τας τελευταίας
των ερώτων μας στιγμάς.
Πλην, αλλοίμονον, τί λέγω,
τί ματαίως σε συγχίζω,
αφού πλέον το γνωρίζω,
ότι άλλον προτιμάς ! »

 

                    Κ. ΘΑΛΛΙΔΗΣ

 

 

 

[ το ποίημα

του Κωνσταντίνου Θαλλίδη (1816-1861)

« Θρήνος »

από την Τοπική Ποιητική Ανθολογία

« Ανθολογία Θρακών Ποιητών των Νεωτέρων Χρόνων »

 (επιμέλεια: Άργης Κόρακας)

Εν Αθήναις, 1936 ]

 

  ( το πρωτότυπο σε πολυτονικό )