Ρίτα Μπούμη-Παππά
«
Το ιδιαίτερό μου δωμάτιο »
ποίημα,
1937
« Το ιδιαίτερό μου δωμάτιο »
Της κουρασμένης μέρας μου καλή
φτωχή μου καμαρούλα ξεκουράστρα,
στην άσπρη σου οροφή τη χαμηλή
του νου μου εικοσάχρονου ποιητή,
οι στοχασμοί καρφώθηκαν σαν άστρα.
Με τους χοντρούς σου τοίχους που καμμιά
ανθρώπινη περιέργεια δεν τρυπάει,
τα βράδια όταν γυρίζω απ’ τη δουλειά
με τη γυμνή και κρύα μου ερημιά
και την αγνότητά μου πάντα πλάϊ.
Με το βαρύ μου κόπο που θαρρείς
το δέχεται στο τέρμα κάθε ημέρας
το χαμογέλοιο μιάς ευγενικής
ευαίσθητης και τόσο τρυφερής
μά χάρτινης αλλοίμονο μητέρας.
Με το ιλαρό της λάμπας σου το φώς
που ξαγρυπνά για μένα στο τραπέζι,
όταν βουβός ο ίσκιος μου αδερφός
μέσα στους λαβυρίνθους της νυχτός
με πικρούς στίχους τέρπεται και παίζει.
Με την κουρτίνα τη βαρειά που κλεί
με μιά μου μοναχά χειρονομία,
που με χωρίζει απ’ όλους, που σφαλεί
σαν σ’ ένα κρύο γύψινο κουτί
την τόσο πονεμένη μου ιστορία.
Με κάποια μικροπράγματα που ορθή
με μιά ψυχή παιδούλα τα κυττάζω,
κείνη την ώρα που κανείς να’ρθεί
δέ θέλω, ενώ λατρεύω να μέ ιδεί
τα βουβά ρόδα πού’βαλα στο βάζο.
Ανάγλυφη στην ταπεινή σου ζει οροφή
η κάθε ωραία της νειότης μου οπτασία
στο στρώμα σαν ξαπλώσω μ’ αδερφή
αγέρωχη συντρόφισσα ζεστή,
την εικοσάχρονή μου φαντασία.
Με την πικρή τη γεύση συντροφιά
ενός αγαπημένου στίχου ωραίου
και την ωχρή στον τοίχο ζωγραφιά
ενός θλιμμένου πάντα Ναζωραίου.
ΡΙΤΑ ΜΠΟΥΜΗ-ΠΑΠΠΑ
[ το ποίημα
της Ρίτας Μπούμη-Παππά
« Το ιδιαίτερό
μου δωμάτιο »
δημοσιεύθηκε
στο περ.
« Νεοελληνική Λογοτεχνία »
Αθήνα
(διευθυντής: Τώνης Ζαχαράκης)
Χρόνος Α’,
φύλλο 1, Νοέμβρης 1937, σ. 26 ]
( το πρωτότυπο σε πολυτονικό )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.