Σοφία
Μαυροειδή-Παπαδάκη
«
Αρχαίο ανάγλυφο »
ποίημα,
1937
« Αρχαίο ανάγλυφο
»
Σφιχτό, νευρόδετο κορμί, νωχελικά γερμένο
στη νεκρική του
στήλη,
μόλις από το θάνατο
ανάλαφρα αγγιγμένο
στα σφραγισμένα χείλη·
σε κυνηγιών οράματα
του εφήβου ο νους
πετάει
μέσ’ σε βαθύσκια
δάση:
μιά νιότη
πλούσια ορμητική που
τόσο πρώϊμα πάει
και πώς να την ξεχάσει.
Πριν πιει
της Λήθης το νερό, στερνή φορά γυρεύει
τον κόσμο
ετούτο ακόμα.
και το
πιστό του το
σκυλί τ’ αχνάρια του
αναδεύει,
μυρίζοντας το χώμα.
Μέσα στα μάτια αχόρταγα, του πόνου του λες θάμα,
πώς τον
κυττά ο πατέρας
που απ’ τον
πνιγμένο του λυγμό και
το βουβό του
κλάμα
πλημμύρισεν ο αγέρας.
« Αντίς εσύ, το
γέρο σου πατέρα, να θρηνήσεις,
δεν τώλεγα ποτέ μου
τον άκαιρό σου
μισεμό, μέσ’ στον ανθό της ζήσης,
εγώ
να κλάψω γυιέ μου ».
ΣΟΦΙΑ ΜΑΥΡΟΕΙΔΗ-ΠΑΠΑΔΑΚΗ
[ το ποίημα
της Σοφίας Μαυροειδή-Παπαδάκη
« Αρχαίο ανάγλυφο »
δημοσιεύθηκε στο περ.
« Νεοελληνική
Λογοτεχνία »
Αθήνα
(διευθυντής: Τώνης Ζαχαράκης)
Χρόνος Α’, φύλλο 1, Νοέμβρης
1937, σ. 21 ]
( το
πρωτότυπο σε πολυτονικό )
poeta greco Ignoto
" ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.