Ρίκα Σεγκοπούλου
«Μες
στην απέραντη σκηνή»
ποίημα, 1929
«Μες στην απέραντη σκηνή»
Τη νύχτα αργά πολλές φορές
στη μοναξιά της κάμαρας
θεατρικό σα να κυττάζω κάποιο έργο
αρχαϊκό, με μάσκες και κοστούμια,
σε υπαίθριο ένα θέατρο χαώδικο.
Κάποτε ο εαυτός μου πρωταγωνιστεί.
Το πιο συχνά τέταρτο ή τρίτο παίζει ρόλο.
Μά όσο κι αν είναι ασήμαντο το μέρος του,
όσο κι αν τέλεια οι άλλοι να υποκρίνονται,
εγώ του ίδιου μου εαυτού το παίξιμο κυττάζω.
Για λίγην ώρα — ως είναι φυσικό —
το λαμπρό παίξιμο των άλλων με δεσμεύει.
Τις δραματικές σκηνές και τις εξάρσεις
των πιο εξασκημένων θεατρίνων
βέβαια δε μπορώ να μη θαυμάσω.
— Αυτοί ΄ναι πιό γεροί σε υπόκριση
γιατι τους στέκει η μάσκα και ο ρόλος —
και τότε ο εαυτός μου χάνεται.
τόσο αδέξιο μοιάζει νάν’ το παίξιμό του
με την αδιάφορα θλιμμένη μάσκα του.
Τις λιγοστές όμως φορές που στέκεται
καλά μες στην απέραντη σκηνή
κι’ έχει ο μονόλογός του κάτι το σπαρακτικό,
νομίζω πως του αξίζει η προσοχή μου.
Μα τόσο σπάνιες είναι οι φορές
που ο εαυτός μου τον κρατεί καλά το ρόλο !
Ρίκα Σεγκοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.