Νικηφόρος Βρεττάκος
«
Προσκλητήριο »
ποίημα,
1937
« Προσκλητήριο
»
...
Κυττάχτε αυτή τη θάλασσα
που δίχως
αχτή λαμποκοπά. κι αυτού
του δέντρου
το λύγισμα, με πόση εμπιστοσύνη
δεν κρέμεται
στον άνεμο !
Κυττάχτε,
τα ράμφη των
πουλιών που ακινητοΰνε
το μεσημέρι,
τους σχισμένους βράχους ...
Ασύγκριτη είναι η μέρα που απ’ το βάθος
με κυκλικές ψηλώνει
παρελάσεις
κι απέραντος
ο κόσμος ! Σηκωθήτε !
Η θάλασσα
ανεβαίνει στην αυλή μας
κ’ οι ορίζοντες χτυπούν τις πόρτες μας
!
Πάνω απ’ το δροσερό κ’
ήσυχο κύμα
ξαναγυρίζει η
άνοιξη· τ’
αγέρι
πηδά απ’ της
χαραυγής τη
ρόδινη άχνα
στη θεία μας
Γη !
τα μέτωπα
αναπνέουν
κι ανθίζουν τα χαμόγελα
που πλέκουν
το μέλλον της ζωής. Αγαπηθήτε ...
Γιατί, αδελφοί,
να κάνουμε
τις νύχτες
στοχαστικές. τις μέρες
να βαραίνουν
απ’ τη μελαγχολία τους, τραβηγμένες
στων θαλασσών
τις άκρες ; Τί στοιχίζει
στ’ αηδόνι το τραγούδι κι η
ευγένεια
στην πρωϊνή βροχή; Αγαπηθήτε ...
Ας κλείσουμε
και μεις
τον προορισμό μας
καθώς αυτός ο ήλιος
εκεί πάνω.
Ας φεύγουμε
ανεβαίνοντας· και
τέλος
ας κάμψουμε
τα σύνορα
του Κόσμου,
καθώς εκείνος, μ’
αναμένα ρόδα
...
ΝΙΚΗΦ.
ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ
[ το ποίημα
του Νικηφόρου Βρεττάκου
« Προσκλητήριο »
δημοσιεύθηκε στο περ.
« Νεοελληνική Λογοτεχνία »,
Αθήνα,
(διευθυντής: Τώνης
Ζαχαράκης),
Χρόνος Α’, φύλλο 1, Νοέμβρης
1937, σ. 19]
( το πρωτότυπο σε πολυτονικό
)
poeta greco Ignoto
" ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.