Ρώμος Φιλύρας
«Χρώματα και Ρίγη»,
ποίημα,
1937
«
Χρώματα και ρίγη »
Κι έφευγαν τα
φθινόπωρα κι’
ερχόντανε οι ανοίξεις
κι’ εγώ μόνος
απόμενα εδώ στην εξοχή,
προσμένοντας παντοτεινά
τη θύρα να μ’
ανοίξεις
με μιάν
ανέγνωρη χαρά για κάποια
αναψυχή.
Τάχα πως έλπιζα, ζωή καινούργια,
στο πλευρό σου
νά σ’ αγαπήσω σήμερα
ή αύριο πιό
πολύ
στο σεληνόφως φανερά, στον αυγινό χορό σου,
στην ηλιοφώτιστη γωνιά, σαν το
δειλό πουλί.
Μά έμεινα
πάλι, Αβεσσαλώμ πιστός στην ειμαρμένη,
έμεινα μόνος
κι' έρημος σε
μαρτυρίων νυχτιές
στις χειμωνιές
τις άνανθες, με
μιά μόνο ανθισμένη
στο κρύο, τριανταφυλλιά, στις
δυσμικές φωτιές.
ΡΩΜΟΣ ΦΙΛΥΡΑΣ
[ το ποίημα
του Ρώμου Φιλύρα
« Χρώματα και
ρίγη »
δημοσιεύθηκε στο περ.
« Νεοελληνική Λογοτεχνία »,
Αθήνα,
(διευθυντής: Τώνης
Ζαχαράκης),
Χρόνος Α’, φύλλο 1, Νοέμβρης
1937, σ. 18 ]
( το πρωτότυπο σε πολυτονικό )
poeta greco Ignoto
" ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.