Θεόδωρος Γ. Καραβίας
«Βιοπαλαισταί
του κύματος»
ποίημα, 1972
« Βιοπαλαισταί του
κύματος »
Γαλήνιοι
ανάμεσα στο γαλανό,
ο
μόνος ψιθυριστής η σιλουέτα,
το
πλοίο, που σχίζει το κύμα,
μια
νεκρική σιγή, ένα ρίγος.
Ένα
πάφλασμα κάποιου ψαριού,
ένα
αναφουφούλιασμα του νερού,
το
δροσερό αεράκι στην βαρδιόλα,
μια
σκέψη, ένας φόβος, ένα δέος.
Σύμπραξις
του ανυπάρκτου πέπλου,
της
νεκρικής σιγής του μύστη,
φανάρια,
καντήλια, λυχνάρια τ’ ουρανού,
αντικατοπτρίζονται
στο γυαλί του νερού.
Ο
ρόχνος της μηχανής, το στροβίλισμα του νερού,
η
ανάσα της ύπαρξης, το σιδερένιο κλουβί,
και
η σκέψις, η ελπίδα, το αύριον.
Ένας
αγώνας, ένα ξεκίνημα, μία άφιξης.
Ένα
όνειρο, μιά είδηση, κάτι κανούργιο,
μιά
ανατολή, ένα φουρτούνιασμα, μιά δύση,
ένα
καρτέρι, μιά στεργιά στον ορίζοντα,
μοναδικός
πόνος, ο αγώνας της επιβίωσης.
Θεόδωρος Γ. Καραβίας
[
το ποίημα
του
Θεόδωρου Γ. Καραβία
«Βιοπαλαισταί
του κύματος»
από
την ποιητική του συλλογή:
«Το Μήνυμα»,
εκδ. Αφοι Καραβία, Αθήνα, 1972. ]
poeta greco Ignoto
" ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.