Γιάννης Δρακάκης
«Τ΄ Ορυχείο»
ποίημα, 1971
«Τ’ Ορυχείο»
Αργολυγά,
το φως
στου
δειλινού το φύσημα
Και
πέφτει.
Τη
χλωμάδα των ρακοντυμένων σκεπάζει
η
μαύρη σκόνη,
κι
η καφετιά.
Δουλεύουνε
πνιγμένοι
στη νύχτα
και
βλαστημούνε τους χωμάτινους τοίχους.
Σκάβουνε
το βουνό και το έγκατο
στων
φαναριών τις αχτίδες.
Αναπναίνε
τον πεθαμένο αέρα
και
φτηούνε ιδρώτα στη λάσπη.
Με
γουρλωμένα μάτια, σ’ έκσταση,
με
τσ’ αίσθησες όλες σ’ ένταση
στηλωμένες
στου Δαμοκλή τα μαχαίρια
Της
έκρηξης, στης γης το πέσιμο
στου
θανατερού αέρα τον ερχομό, στου Εγκέλαδου την οργή.
Δουλεύουνε
υποταχτικοί
της αγωνίας
Στου
γνώριμου ήχου το λάλημα
τον
πρόσκαιρο σωσμό θωρούνε.
Και
τότε απ’ τ’ άνοιγμα της τρύπας βγαίνουν
οι
δουλευτές
ανασαίνουν με γυμνά πνεμόνια
τον
αέρα «τους»
αδράχνουνε
τη δύναμη.
Ύστερα
μπαίνουνε
πάλι.
κατεβαίνουν,
σκορπίζουνται στους κλαδωτούς λαβύρινθους
και
χάνουνται
Στα
στόματα των σκοταδιών μυστικά γίνεται
τ’
αρραβώνιασμα της ψυχής με τ’ αύριο
με
το φως, με τη φύση
κι
ευτύς κουράγιο ανασέρνουν απ’ της ύπαρξής τους
το
πηγάδι
δάκρυα
να τους δροσίσει τ’ άνυδρα μάτια τους
που,
σαν ο ήλιος διώξει τη
νύχτα,
Θα
λάμψουνε, στο πανηγύρι του γάμου,
της
χαράς,
στη
γλυκαντάμωση, στο παντοτεινό, αχώριστο
σφιχταγκάλιασμα.
Γιάννης Δρακάκης
[
το ποίημα
του
Γιάννη Δρακάκη
«Τ’ ορυχείο»
Από
την ποιητική του συλλογή:
«Οι Ίσκιοι»,
Αθήνα, 1971. ]
[
το πρωτότυπο ποίημα σε πολυτονικό.
Στην
παρούσα ανάρτηση δεν απεικονίζεται
επακριβώς
η αρχιτεκτονική διάταξης των στίχων ]
poeta greco Ignoto
" ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.