Κρίτων Αθανασούλης
«
Ώ Μέγα Μυστήριο
»
ποίημα, 1962
« ‘Ω
Μέγα Μυστήριο… »
Ώ Μέγα Μυστήριο
χειροπιαστά με τη ζωή που οδεύεις,
της αποκάλυψης το πέπλο που
κρατείς!
Σύρε τον άσκιστο πέπλο
το σώμα που έπιασα
και ξέχασα τη θέρμη του
μήπως φανεί
κι’ ενώ χτυπούν οι ώρες
η τέφρα του απομείνει όλη κι’ όλη.
«Αυτό», πως «είταν όλο»
δεν θα’θελα ν’ ακούσω,
η φράση αυτή της τραγωδίας
του ζώντος είναι αρχή.
Τάχα το σώμα που έπιασα είταν τούτο
ή ό,τι ξέφυγε πίσω απ’ τον
κυματισμό
του πέπλου; Είναι βέβαιο
το σώμα πώς κυνήγησα
ή τούτο κυνηγώντας
άλλο τι πάσχιζα να καρπωθώ;
Το βλέπω πόσο χάνω
σωστήν απόκριση, όσο ρωτώ.
Στα νύχια λέαινας γεννημένης
σφαδάζω ακόμα.
Με πήρε γι’ άσπονδον εχθρό
ενώ ήθελα να ρωτήσω
σε ποιά παγώνει ξενιτειά
το σύνορο του κόσμου.
Αν τούτη ήταν η ζωή
καλό παιχνίδι μού’παιξεν η μοίρα.
Όμως δεν μέτρησα το αίμα
με του λυγμού το μέγεθος,
άς το να τρέχει είπα
έτσι όπως παιδεύεται
η λέαινα να το πιεί.
Ύστερα πήρανε
τα δάκρυα τη ζωή μου.
Πάντως θα μείνω μέσ’ το δάσος
ανένδοτος στο σπαραγμό
τη λέαινα θ’ απαρνηθώ
με μιάν ερώτηση θανατηφόρα.
Κρίτων Αθανασούλης
[
το ποίημα
του
Κρίτωνος Αθανασούλη
«
Ώ Μέγα
Μυστήριο ... »
δημοσιεύθηκε
στην ετήσια έκδοση
[
ετήσιο περιοδικό τόμο ]
« Πελοποννησιακή Πρωτοχρονιά »,
Αθήναι,
(διευθυντής:
Μίμης Παπαχριστοφίλου),
τόμος
ΣΤ’, 1962, σ. 278]
(
το πρωτότυπο σε πολυτονικό )
poeta greco Ignoto
" ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.