Μαρία Φαλαγγά - "Εκμηδένιση" - ποίημα - 1940

 

Μαρία Φαλαγγά

« Εκμηδένιση »

ποίημα, 1940

 

                         

          « Εκμηδένιση »

 

Δεν ελπίζω σε τίποτα! Μακαρίζω την τύχη

των ανθρώπων που κοίτονται μέσ’ στο χώμα νεκροί

Για μεγάλα πετάγματα η ζωή είναι μικρή

Κι’ όσο απλώνεις το βλέμμα σου τόσο υψώνονται τείχη. .

 

Δεν πιστεύω σε τίποτα ! Την αιθέρια γαλήνη

Την ετάραξε σύγκορμα η φωνή της βροντής

Φλόγες πύρινες έβρεξε για να κάψει τη γης

Μ’ απειλές κεραυνών τ’ ουρανού η Καλωσύνη! . . .

 

Δεν αγάπησα τίποτα! Το ηλιοφώς του έρωτά μου

Νύχτα εγίνηκε ατέρμονη πριν ροδίσει η αυγή

Και στη δίψα μου εστέρεψε των νερών η πηγή

Πριν σταλάξει ένας κόμπος δροσιάς στην καρδιά μου ! ...

 

Δεν εθαύμασα τίποτα! Τα πελάγη σου ώ γνώση

Κι’ αν φαντάζουν σαν ήρεμα, τρικυμιά προμηνούν

Τα καράβια που εκίνησαν προς τα εκεί, θα πνιγούν

Δεν υπάρχει λιμάνι καταφύγιο να δώσει!

 

Ένα ρόδο σου εκάρφωσα στης ψυχής μου την κόμη

Και το εφύλαξα ανέγγιχτο από κάθε ματιά

Στέκει ολόρθο κι’ αλύγιστο και στου ηλιού τη φωτιά

Κι’ η βαρειά παγωνιά δεν το εμάρανε ακόμη! . . .

 

Η πνοή σου κι’ αν μ’ άγγιξε με τ’ αβρό της το χάδι

Τόσους άλλους επρόδωσες ! .. . Τάχα εμένα γιατί

Ω ακριβή μου εσύ Ποίηση, θα μου μείνεις πιστή

Και θα φέγγεις, αστέρι, στο δικό μου το βράδυ;

 

Όσο απλώνω το βλέμμα μου τόσο υψώνονται τείχη

Για μεγάλα πετάγματα, η ζωή είναι μικρή

Δεν ελπίζω σέ τίποτα! Μακαρίζω την τύχη

Των ανθρώπων που κοίτονται μέσ’ στο χώμα νεκροί!...

 

                             Μαρία Φαλαγγά

 

 

[ το ποίημα

της Μαρίας Φαλαγγά         

« Εκμηδένιση »

δημοσιεύθηκε στο περ.

« Νοελληνική Λογοτεχνία »,

Χρόνος Γ’, φύλλο 9, Σεπτέμβρης 1940, σ. 264. ]

              poeta greco Ignoto

         " ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ "