Κώστας Ουράνης - "¨Της γυναίκας που θ' αρθή" - ποίημα, 1923 - περ. "Η Βίγλα" (Μεσολόγγι)

 

Κώστας Ουράνης

«Της γυναίκας που θ’ αρθή »  

ποίημα, 1923

 

 

 

 

          « ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΠΟΥ Θ’ ΑΡΘΗ »

 

Γυναίκα εσύ πού’νε να’ρθής μια μέρα στη ζωή μου,
άγνωστη που σε καρτερώ πιστά, μ’ εμπιστοσύνη,
που θα μου δώσης για να πιώ μέσα στις δυό σου φούχτες
τον έρωτα, έτσι σαν νερό που ρέει από μιά βρύση.

 

Θα’ρθής χυνόπωρο, άνοιξη θε νάρθης, — δεν το ξέρω.
Ξέρω μονάχα πως θα’ρθής σα μιά ξενητεμένη,
Θα’χης στα μάτια τη χαρά του γυρισμού και θα’νε
απ’ το ταξίδι σου η γλυκιά μορφή σου κουρασμένη.

Θε να σε μπάσω σπίτι μου κρατώντας σε απ’ το χέρι,
Θ’ ανοίξης τα παράθυρα, πλατειά, για νά’μπη ημέρα
θα διορθώσης απαλά τα’ άνθια στην εταζέρα

κι’ αφού κυττάξης γύοω σου κι’ όλα τ’ αναγνωρίσης,
θα’νε ως να συνεχίζουμε και πάλι ευτυχισμένοι,
κάποια ζωήν από καιρό πολύν αρχινισμένη. . .

                               ΚΩΣΤΑΣ  ΟΥΡΑΝΗΣ

 

 

[ το σονέττο

του Κώστα Ουράνη

« Της γυναίκας που θ’ αρθή »

δημοσιεύθηκε στο περ.
« Η Βίγλα »,

Μεσολόγγι,

Χρονιά Α’, φύλλο 2, Αύγουστος 1923, σ. 18 ]