Ναπολέων Λαπαθιώτης - "Εκάτη" - ποίημα, 1913 - περ. "Ποιητική Έκδοση"

 

Ναπολέων Λαπαθιώτης

« Εκάτη »

ποίημα, 1913

 

 

 

              « Ε Κ Α Τ Η »

...Κ’ έπεφτε η κάλμα απ’ τo Φεγγάρι τόση,
Στ’ ασάλευτα Γλαυκά κι’ Άλαλα βάθη,
Που σκιάζοσουν μήν τό’χει σκοτώσει
Κάποιο ένα Τί — από πάντα — και βουβάθη.

Κι’ ως νάν τα ξέρη όλα τα μύχια πάθη
Και μέσ’ τα σωτικά νάν τά’χη νοιώσει
Τα κρίματα όσα το μυαλό που πλάθει,
Όμως βαστάει μουγγά την πάσα Γνώση.

Και μοναχά ότα γύρη προς τη δύση,
Και σ’ ένα δέος βραχνά κοίτεται ο κάμπος,
(Σαν από τη Σιγή να’χη απαυδήσει,

Κ’ ένα σαράκι νάν το σκάφτη σά’μως...),
Ανάσκελα κυλιέται μέσ’ τα νέφια,
Και της Λαγνείας βαράει τα ντέφια...

 

                             ΝΑΠΟΛΕΩΝ  ΛΑΠΑΘΙΩΤΗΣ

 

 

[ το σονέττο

του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη

« Εκάτη »

δημοσιεύθηκε στο περ.

« Ποιητική Έκδοση »,

Α’ Χρονιά, αριθ. 1, Σεπτέμβρης 1913, σ. 2 ]

 

       ( το πρωτότυπο σε πολυτονικό ) 

              poeta greco Ignoto

         " ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ "