Θεόδωρος Ορφανίδης (1817-1886)
Θεόδωρος Γ. Ορφανίδης
Θ.Γ. Ορφανίδης
« Ανθρώπινος
μικρότης »
ποίημα, 1856
« Ανθρώπινος μικρότης »
Ο άνθρωπος, το ευγενές επί της γης μας πλάσμα!
Νομίζει ότι δι’ αυτόν το σύμπαν εποιήθη,
Δια αυτόν! όστις γυμνός σ’ τον κόσμον εγεννήθη
Και είναι αθλιότητος και φιλαυτίας φάσμα.
Την ύπαρξίν του χίμαιραι τον νουν του τρέφει πλάνη,
Πλήν ότι, μ’ όσα έπραξε κ’ όσα διενοήθη,
Είναι μικρός πολλά μικρός δεν το καταλαμβάνει.
«Ο νους μου, λέγει, δύναται την φύσιν να δαμάση·
«Είμαι του κόσμου βασιλεύς και μόναρχος των ζώων.»
— Πολλάκις πλήν
απέθανε μετά κλαυθμών και γόων,
Διότι είχεν έντομον τον πόδα του δαγκάσει!
Βαδίζει κ’ εις τον ουρανόν η κεφαλή του φθάνει,
Μεθά με πλούτη και τιμάς και εύκλειαν ηρώων,
Αλλ’ ότι είναι μίκριστος δεν το καταλαμβάνει.
Μου λέγουν ότι του Θεού η παντουργός παλάμη
Κατ’ ιδικήν του και ημάς εικόνα είχε κτίσει—
Το όνομά του προσκυνώ, πλήν (ας με συγχωρήση)
Την γελοιογραφίαν του ηθέλησε να κάμη.[1]
Εκείνος είναι μέγιστος, κ’ ημείς γελοίοι νάνοι.
Σ’ τον κόσμον όμως ήθελε κ’ ο νάνος ευτυχήση,
Του νάνου την μικρότητα εάν καταλαμβάνη.
Θ. Γ. ΟΡΦΑΝΙΔΗΣ
[ Το σατυρικό ποίημα
του Θεόδωρου Ορφανίδη
« Ανθρώπινος μικρότης »
δημοσιεύθηκε στο περ.
« Θελξινόη »,
Κωνσταντινούπολη,
Φυλλάδιο Α’, 1856, (σ. 30-31) ]
[ το πρωτότυπο ποίημα σε πολυτονικό ]
poeta greco Ignoto
" ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.