Αθανάσιος Κυριαζής
«
Πρώτη, μικρή, αγαπούλα μου »
ποίημα,
1923
« Πρώτη, μικρή,
αγαπούλα μου »
Εδώ σε καθρεφτίσανε τ’ αμίλητα νερά
πρώτη, μικρή
αγαπούλα μου σαν της αυγής τ’ αστέρι,
Εδώ κι’ εγώ τα ξάμωσα τα πρώτα τα φτερά
πουλάκι θαλασσόχαρο,
μιας ώρας περιστέρι . . .
Σκυφτή στο κύμα πού’παιξε
στα πόδια σου αλαφρό . . .
Και
το στηθάκι χώριζε σαν το διπλό μπουμπούκι.
Την ομορφιά σου
ταίριαξαν λουλούδια στον αφρό
κι’ όλοι μαζί οι
τρατάρηδες την κλαίγαν στο μπουζούκι.
Περαστικό
σαν όνειρο στη στράτα του καιρού
ροδίζει ένα χαμόγελό
κι’ ολόγλυκα βραδιάζει.
Μπροστά μου το παράπονο
του αμίλητου νερού
και μιά νεράϊδα
απάνω του, που αλήθεια πώς σου μοιάζει!
Σα να’ναι τότε. — Κι’
έγειρες κοντά μου και σκυφτή
κρυφοκυττάς τη
θάλασσα για ένα ταξίδι ακόμα.
Κι’ όλο με το
γαρούφαλο της νειότης μας στ' αυτί
κι’
όλο με το τραγούδι
μου το ασώπαστο στο στόμα! .
ΑΘ. ΚΥΡΙΑΖΗΣ
[ το ποίημα
του Αθανάσιου Κυριαζή
« Πρώτη, μικρή, αγαπούλα μου »
δημοσιεύθηκε στο περ.
« Η Βίγλα
»,
Μεσολόγγι,
Χρονιά Α’, φύλλο 1, Ιούλιος 1923, σ. 2 ]
poeta greco Ignoto
" ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.