Νίκη Μεταλλινού-Παπανικολάου - "Ο κλόουν που όλο γελούσε" - ποίημα, 1975 - ποιητική συλλογή "Έρημη Πόλη"

 

Νίκη Μεταλλινού-Παπανικολάου

« Ο κλόουν που όλο γελούσε »

ποίημα, 1975

ποιητική συλλογή « Έρημη Πόλη »

 

 

 

    « Ο  ΚΛΟΟΥΝ  ΠΟΥ  ΟΛΟ  ΓΕΛΟΥΣΕ »

 

 

Ρούχα όλο σχέδια, παληά, φαρδειά,

ραβδί στο χέρι, που όλο κουνούσε,

μύτη μεγάλη, καλά καρδιά,

και ένα στόμα, που όλο γελούσε…

 

 - Από πού ήρθε ;  όλοι ρωτούσαν,

και διασκεδάζει μικρούς μεγάλους ;

και σαν τον έβλεπαν, μ’ αυτόν γελούσαν,

μ’ αυτός γελούσε, μ’ όλους τους άλλους…

 

Κι’ όλο πηδάει, χορεύει σόλο,

στριφογυρίζοντας με τη σκιά του,

ψευτογελάει στον κόσμο όλο,

μ’ αυτός γελούσε με την καρδιά του…

 

Γελούσε που έβλεπε, όλα τα λάθη,

πούχαν οι άνθρωποι, που συναντούσε,

κακίες, μίση και τόσα πάθη,

και με την πλάνη τους, αυτός γελούσε…

 

Γιατί η ρόδα μέσ’ τη ζωή,

κυλάει γρήγορα, ανακατεμένα,

κι’ ενώ είσαι σίγουρος, ένα πρωί,

βλέπεις πως πήγανε, όλα χαμένα…

 

Ο χρόνος τρέχει κι’ όλα τ’ αλλάζει,

άνθρωπε στάσου και συλλογίσου,

κι’ η κάθε μέρα καθώς χαράζει,

ίσως αλλάξη και τη ζωή σου…

 

Αυτή η ζωή σου, που την κρατάς,

γερά στο χέρι, είν’ φευγαλέα,

γι’ αυτό προχώρησε, μή σταματάς,

κοίτα ν’ αλλάξης, πριν κλείση η αυλαία…

 

Και μην πικράνης συνάνθρωπό σου,

γιατ’ ίσως έλθη κάποια στιγμή,

που ο φτωχός κακός εαυτός σου,

μπρός του θα κείτεται χωρίς φωνή…

 

Όλα μπορεί να τα περάσης,

μην κοροϊδέψης γέρο κανένα,

γιατί σαν κάποτε κι’ εσύ γεράσης,

ίσως γελάσουν, άλλοι με σένα…

 

Είναι παιχνίδι, αυτή η ζωή σου,

κι’ εκεί που παίζεις, μπορεί να χάσης,

κι’ ενώ εσύ, θα κλαις, θυμήσου,

θάρθη ο κλόουν και θα γελάση…

 

 

 

                          Νίκη Μεταλλινού-Παπανικολάου

 

 

[ το ποίημα

της Νίκης Μεταλλινού-Παπανικολάου

« Ο κλόουν που όλο γελούσε »

από την ποιητική της συλλογή

 « Έρημη Πόλη », Αθήναι, 1975 ]

 

          ( το πρωτότυπο σε πολυτονικό ) 

              poeta greco Ignoto

         " ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ "