Αγγελική Παπαζάνη - "Ποιος θεός μπορεί με αυτά να χαίρεται;" - ανέκδοτο ποίημα - 2019

 

Αγγελική Παπαζάνη

« Ποιος θεός μπορεί με αυτά να χαίρεται ; »

ανέκδοτο ποίημα, 2019

 

 

 

 

 

            « Ποιος θεός μπορεί με αυτά να χαίρεται ; »

                                            Ιώ και Προμηθέας   

 

 

 

Στάθηκε απέναντί του, Όμορφη, με μια

αλλόκοτη ομορφιά που θύμιζε έντονα Ελένη,

εκείνην την βαριόμοιρη που κίνησε να ζήσει

τον έρωτά της μακριά από γονείς και άνδρα.

 

-Στέκομαι πλάι σου χωρίς ντροπή,

με δέος αντικρίζω τα βάσανά σου,

την πληγή που αιμορραγεί,

τον άθλιο βράχο, τα δεσμά

που ένωσαν τον άνθρωπο με την Αθανασία.

Και συλλογιέμαι…

 

Ποιος θεός μπορεί μ’ αυτά να χαίρεται;

 

-Την όψη σου την ξέρω. Τα χρόνια και τα βάσανα

δεν εσταμάτησαν του νου μου την ροή .

Αναγνωρίζω τη μορφή της γυναίκας πλανεύτρας.

Του βάσανου, του πόνου και ερημιάς.

Πού ταξιδεύεις; Για πού κινάς; Ποιες θάλασσες σε

χαίρονται; Ποια  σύννεφα φιλοξενούν την ύπαρξή σου;

 

-Στέκομαι και κοιτώ την άθλια μοίρα του θεού του ευεργέτη

του Παντογνώστη Προμηθέα

που ο Δίας τιμώρησε βαριά για την αποκοτιά του

να συντρέξει τους ανθρώπους,

τους λιγόζωους,

να δώσει γιατρικά, τέχνες πολλές για τη ζωή

ελπίδα πάνω απ’ όλα…

 

-Χρόνια πολλά τα πάθη μου  κρατούν

και τα δικά σου το ίδιο.

Οίστρος εσέ κεντρίζει, γύπας εμένα.

 

Ποιος θεός μπορεί μ’ αυτά να χαίρεται;

 

-Πες μου αν μετανιώνεις

που τράβηξες της μοναξιάς τον δρόμο

και της γενναιοδωρίας.

Ανθρώπους είχες γύρω σου, τώρα μονάχος πολεμάς

θεούς, γύπες και δαίμονες.

 

-Δεν μετανιώνω για την επιλογή.

Και όταν το ράμφος μπήγεται στα σπλάχνα μου

Σκέφτομαι την ελπίδα που έσπειρα,

τα δόντια σφίγγω και χαμογελώ.

Για μένα κέρδος η χαρά, το γλίτωμα απ’τον πόνο

το γέλιο του μικρού παιδιού, η φλόγα στο καντήλι,

η ζέστη μες στη χειμωνιά,

το άροτρο και το υνί, σφυρί και το αμόνι…

Τέχνη, Ζωή…

 

 

-Οι αλυσίδες  δύναμή σου, βράχος ο βράχος της ζωής σου.

Εγώ τον έρωτα πληρώνω, το σμίξιμο το ποθητό

της ζήλιας την αντάρα, της Ήρας την οργή.

Μέρος δεν έχω να σταθώ.

Θολώνει το μυαλό μου.

Μόνη δεν είμαι πουθενά,

Μ’ ανθρώπους δεν μιλάω.

Μόνο με σύννεφα, βροντές και αστραπές.

Να ξαποστάσω θέλω, μα δεν μπορώ.

Το σώμα μου κεντάει μια λαχτάρα.

Να κατεβώ στο χώμα

Και να κρυφτώ σε μια σπηλιά,

Ήλιος να μην με βλέπει.

Να λούζομαι μόνο με το χρώμα του φεγγαριού.

 

Ποιος θεός μπορεί μ’ αυτά να χαίρεται;

 

-Ανήμπορος βλέπω

Πώς καταντά κανείς

όταν την ζήλια προκαλεί και των θεών τη μήνι.

Πώς να σωθεί απ’ το κακό; Ποιος να τον προστατεύσει;

Μακάρι ποτέ κανείς να μην βρεθεί στη θέση τη δική μας.

Να μην γνωρίσει την οργή, να μη βρεθεί σε πόνο.

Να κάνει μόνο το καλό, χωρίς να βρίσκει εμπόδιο,

τον έρωτα να χαίρεται, χωρίς να κινδυνεύει,

φως στο σκοτάδι να γενεί, γκεσέμι στον αγώνα.

Κι όταν τον πόνο αισθανθεί  να χει άνθρωπο αντάμα

να μοιραστεί τη σκοτεινιά

                                         το φόβο να ημερέψει

να γαληνέψει την ψυχή, να μην βαρυγκωμάει

με τα παιδιά στο σπίτι του, με την καλή συμβία

με φρέσκο γάργαρο νερό, με θυμωμένο στάχυ.

Άνθρωπος με τα όλα του!

Ούτε θεός ούτε ζώο.

 

Αλήθεια, μπορεί ο θεός μ’ αυτά να χαίρεται;

Το αντέχει;

 

 

 

            Αγγελική  Παπαζάνη

 

 

 

 

 

 

στοιχεία  επικοινωνίας :

papazaniaggeliki@gmail.com

http://papazaniaggeliki.blogspot.com/

 

 

 

 

 

 

 

                 poeta greco Ignoto

         " ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ "