Κ.Α. Ανδρικόπουλος
«
Μεσημέρι »
ποίημα,
1937
δημοσίευση
περ. « Αχαϊκά
»
« ΜΕΣΗΜΕΡΙ
»
Είν’ ώρες του μεσημεριού κι’ ο σκύλος ξαπλωμένος
βαρειά ανασαίνει και
φυσάει. βαριέται ν’ αλυχτήση.
Η κόρη ανασκουμπώνεται
και ο νειός ξαναναμένος
τα παχουλά τα χέρια
της κυττάει και λαχταράει.
Σαν περιστέρια
τα γούρμα τα
στηθάκια της τα δυό στην ίδια βρύση
που πίνουν και
δροσίζονται. Κι’ ο νειός τ’ αποθυμάει
σε τέτοια ολόδροση
πηγή να γύρη ευτυχισμένος.
Κι’ η κόρη που τη
δύναμη το ξέρει πως κρατάει
τόνε κυττάζει
γελαστή με μάτια λιγωμένα.
κι’ αυτός καθώς το
λάγανο τραβάει τη γαργαλάει
κι’ εκείνη όπως καμώνεται
απάνου τ’ ακουμπάει
σαν λιγωμένη.
Σμίγουνε όπως ο
κισσός στο δέντρο αγκαλιασμένα
τα δυό ζεστά
κορμάκια τους και με φιλιά θερμά
δίνουν τον όρκο τον αγνό,
που στον Υμέναιο πάει....
Πάτρα-Γεροκομειό 26-9-1937
Κ.Α.
ΑΝΔΡΙΚΟΠΟΥΛΟΣ
[ το ποίημα
του Κ.Α. Ανδρικόπουλου
« Μεσημέρι »
δημοσιεύθηκε στο περ.
« Αχαϊκά »
(διευθυντής
Κωνσταντίνος Ν. Τριανταφύλλου )
Πάτραι,
Έτος Α’, αριθμός 3, Σεπτέμβριος
1937, σ. 102 ]
( το πρωτότυπο σε πολυτονικό )
poeta greco Ignoto
" ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.