Απόστολος Μαμμέλης - "Τα πεπρωμένα" - ποίημα, 1921 - δημοσίευση περ. "Ζωή" (Κωνσταντινούπολη)

 

Απόστολος Μαμμέλης

« Τα πεπρωμένα »

ποίημα, 1921

δημοσίευση περ. « Ζωή »

 

 

 

 

 

                           « Τα πεπρωμένα »

 

 

 

Ψηλά προς του βουνού το παρεκκλήσι,
που μιά φορά βλογά ο παπάς το χρόνο
ψυχές, πώχουν ξοφλήσει καθε πόνο,
κλαίει μιά ιτιά και λέει στο κυπαρίσσι :

 

— Με τα ματόκλαδα μισοκλεισμένα
μιά λιγερή γυναίκα ηλιοκαμένη
καλούσε τους διαβάτες πικραμένη
προς τα δέντρα τα κεραυνοκαμένα.

 

Κι έκραζε,— της ζωής τα πεπρωμένα,
όσοι κρινάνθια του έρωτα τρυγάτε
κι όσοι γελάτε, για πονάτε, ελάτε
να δήτε τί σας έχουνε γραμμένα.—

 

Κυρτό, ωχροπράσινο γυαλί κρατούσε
κι όσοι στα στήθια θλίψη βύθια κλειούσαν
κι όσοι έρμοι εζούσαν ή τρελλά αγαπούσαν
όλοι θωρούσαν μ’ άφαντη θωρούσε

 

μέσαθε η πίκρα κ’ η χαρά, "θρονάτες
μοίρες, μες στο είναι του γυαλιού κλεισμένες»
χαράζοντας το δρόμο αδελφωμένες
που θα διαβαίναν στη ζωή οι διαβάτες.

 

Και σμίγαν θρήνοι και λυγμοί και γέλια
και βογγητά κι ερωτικά τραγούδια
χορτάρια αγκάθια κάμπιες και λουλούδια
και τρυφεροί κλαμμοί και περιγέλια.

 

Και σαν απ' το γυαλί ζωντανεμένο
το μάταιο της ζωής γύρω πλανιέται·
ανθίζει η πλάνη κι η ομορφιά αγροικιέται
ζητιάνα του όνειρου που πάει χαμένο.

 

Και στου μεσημεριού την άχλα απάνω,
μακρυάθε καβαλλάρης ξαγναντεύει
τρανός κι ομορφονιός, που σαητεύει
καρδιές, τί είχε το μάτι υγρό και πλάνο.

 

Προς το γυαλί τραβά και πάνω απ’ το άτι
λυγά και τρώει το μέσα μά ως θωρούσε,
ο πόνος κι ο καημός, λές, του ετρυγούσε
Το άρωμα της ζωής· θολό το μάτι

 

σηκώνει· απ’ το άτι χάμου σωριασμένο
σπαράζει το κορμί· θρηνούν οι ωραίες,
λεν, «δίνουν ζωή στις ώρες τις μοιραίες»,
μά η μάγα ζωή φυσά στον ξέπνοο ξένο.

 

Κι όλοι ρωτούν λιμά, το τί είχε γείνει
κι η μάισσα μουρμουρίζει:— Ήταν γραμμένο !
Κι είδε τ’ ωραίο κορμί του καρφωμένο
στην κόλασι ολοζώντανο να σβύνη ! …

 

Κι απ’ της θρηνητικάς ιτιάς τα φύλλα,
ως τα μικρόκλωνα απ’ το κυπαρίσσι,
που δέ βολεί η ματιά να τα χωρίση,
μιά κρύα θρόισεν ανατριχίλα!

 

Τώρα στο ρημαγμένο παρεκκλήσι,
που ούτε ο παπάς, μά μήτε η ιτιά έχει μείνει,
μονάχη, ως την οδύνη, όπου τη σβύνει,
κλαίει μιά ψυχή κι ακούει το κυπαρίσσι.

 

Κι απ’ τα δεντρά τα κεραυνοκαμένα,
κάποια φωνή, σα θρήνου αχός φερμένη,
μοιρολογάει και λέει στην πονεμένη:

 - μην κλαίς!... Είναι κουφά τα πεπρωμένα !...

 

 

 

                                           Απ. Μαμμέλης                    

 

 

 

 

 

[ το ποίημα

του Απόστολου Μαμμέλη

«Τα πεπρωμένα »

δημοσιεύθηκε στο περ.

« Ζωή »

  ( διευθυντής: Απόστολος Μελαχρινός )

Κωνσταντινούπολη,

Χρόνος Β΄, αρ. 9-12, Σεπτέμβρης-Δεκέμβρης 1921, σ. 276-277]

 

 

 

                  ( το πρωτότυπο σε πολυτονικό )

 

 

 

 

                 poeta greco Ignoto                                               

         " ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ "