Θέμης Ματσάκης
«
Τώρα, … »
ποίημα,
1925
δημοσίευση
περ. « Φιλολογικά
Τετράδια »
« Τώρα, …
»
Της ξενητειάς τα μάγια με τραβήξανε
και μ’ έφεραν σε τούτη δω τη χώρα
καρπόν άγουρο, ακάμωτο με ρίξανε
σ’ ενός παμπάλαιου καραβιού την
πλώρα.
Κ’ είχα τ’ αστέρια για συντρόφους μου
και για παρηγοριά μου το φεγγάρι.
κ’ είχα για φυλαχτό στους κόρφους μου
τ’ Άη-Νικόλα τη μεγάλη χάρη.
Κ’ εδιάβηκα τα πέλαα γαλήνια.
μήτε τη ζάλη γνώρισα μήτε τη μπόρα,
μά μόνο πόσ’ ατέρμον’ είναι η θάλασσα
και πόσο μακρυνή η νέα χώρα.
Τώρα εδώ με τσάκισαν οι τρικυμιές.
Τ’ άστρα και το φεγγάρι δέ μιλάνε…
και του πελάου τ’ απέραντου τα κύματα
στα στήθια μου χτυπάνε και βογγάνε.
Κ’ είναι γυμνός και παγερός ο κόρφος
μου
μήτε τον Άγιο προσκυνώ μήτε το θάμα,
εδώ στα ξένα ο πόνος μου έστησεν
είδωλα
κ’ εχάρισε ψυχή στο κάθε πράμα.
Τώρα όνας κράζουν τ’ άγρια πουλιά
και σκούζουν μανιασμένοι οι κοράκοι
νιώθω σαν κάτι ψόφιο μέσα μου,
κάτι, σαν πτώμα σάπιο μέσ’ σε ράκη.
Κάϊρο
Θέμης Ι. Ματσάκης
[ το ποίημα
του Θέμη Ι. Ματσάκη
« Τώρα, … »
δημοσιεύθηκε στο περ.
« Φιλολογικά
Τετράδια »
( διευθυντής: Ν. Μαρκέτης )
Αθήνα,
(τεύχος) αριθμός 1, Απρίλης 1925, σ. 3 ]
( το πρωτότυπο σε πολυτονικό
)
poeta greco Ignoto
" ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.