Δημήτριος Παπαρρηγόπουλος - "Μη απόρει" - ποίημα - δημοσίευση (1868) περ. "Εθνική Βιβλιοθήκη" Εν Αθήναις

 

Δημήτριος Παπαρρηγόπουλος

« Μη απόρει »

ποίημα

δημοσίευση (1868) περ. « Εθνική Βιβλιοθήκη »

 

 

 

 

 

           « ΜΗ ΑΠΟΡΕΙ »    

 

 

 

Πώς, με λέγεις, και εκείνη

Της ψυχής η αρμονία,

Πώς, εσβέσθη ; και γαλήνη

Ηκολούθησε βαθεία ;

 

Τίποτε δεν μας συνδέει ;

Ηγαπήθημεν τοσούτον

Και η λήθη ήδη κλαίει

Εις τον έρωτά μας τούτον ;

 

Μη απόρει, μη απόρει^.

Και ο έρως εξαντλείται.

Εξαντλούνται πάντα, κόρη,

Και αυτό ζωή καλείται.

 

Ηγαπήθημεν^. βραχεία

Ήτο η στιγμή εκείνη^.

Αλλ’ η αληθής λατρεία

Προς στιγμήν το γόνυ κλίνει.

 

Δεν αντέχει η καρδία

Όταν μ’ έκστασιν λατρεύει^.

Η πολλή ευδαιμονία

Ή περά ή μας φονεύει.

 

Ο σπινθήρ εσβέσθη πλέον^.

Ξένοι είμεθα, ναι !  ξένοι.

Αλλά ζώμεν εις αρχαίον

Ασπασμόν συνηνωμένοι.

 

Και η ύπαρξις εκείνη

Πώποτε δεν αλλοιούται^.

Εις το παρελθόν γαλήνη

Ατελεύτητος απλούται.

 

Ιερά και τεθεμμένη

Εις το βάθος της καρδίας

Ξένη εις του βίου μένει

Τας πικράς περιπετείας.

 

Και ποτε την συναντώμεν

Μετά τρυφερών δακρύων

Ως οπόταν σταματώμεν

Τάφου προσφιλούς πλησίον.

 

 

 

                         Δ. ΠΑΠΑΡΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

[ το ποίημα

του Δημητρίου Παπαρρηγόπουλου

« Μή απόρει »

δημοσιεύθηκε στο περ.
« Εθνική Βιβλιοθήκη »

Εν Αθήναις,

Έτος Γ’, φυλλάδιον 79, 1 Ιανουαρίου 1868, σ. 112 ]

 

           ( το πρωτότυπο σε πολυτονικό )

 

 

 

 

 

 

 

                 poeta greco Ignoto                                               

         " ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ "