Μιλτιάδης Μαλακάσης
«
Ούγος Φώσκολος »
ποίημα,
1928
δημοσίευση
περ. « Τα
Παρασκήνια »
« ΟΥΓΟΣ ΦΩΣΚΟΛΟΣ »
Μαρτυρικέ
το θάμα σου
στάθηκε τόσο καθαρό,
Που σα σε κύκλο λαμπερό πλέει
η ψυχή μου, αλλ’
όμως
Πλανιέμαι μες στους
Τάφους σου, κ’ εκείθε νά’βγω
δεν μπορώ,
Χωρίς να μου είνε ο
γυρισμός, σκοτεινιασμένος δρόμος.
Της φαντασίας σου τα φτερά μαύρα, και
πέφτει ο κεραυνός
Του στίχου σου σα σε γκρεμούς που τους
φωτίζει πλέρια,
Σα σε ροδώνες οι αστραπές, που λες κι’
ανοίγετ’ ο ουρανός
Με αμέτρητα λουλούδια του, τ’
αμάραντά του αστέρια.
Πικρότερα δεν έσταξε πόνος απ’
άνθρωπου ψυχή,
Χτύπος ν’ ακούστηκε καρδιάς τόσο
τυραγνισμένης,
Και του ρυθμού σου ο γλυκασμός, που
πέφτει σα χρυσή βροχή,
Τον έρωτα όταν προσκαλείς κι απόκριση
αναμένεις !
Κ’ ενώ τη λύρα έτσι κρατάς, με το
γυμνό πάλι σπαθί,
Πετώντας την ξωπίσω σου, σαν περιττό
ένα βάρος,
Σε αγώνα ηρωϊκόν ορμάς, κάθε φορά που
θα σταθεί
Στο χρέος σου αντιμέτωπος ο
ζηλοφτόνος Χάρος.
Κι’ αν ήτανε της τύχης μας να σε
σημάδευεν εκεί,
Ποιό δράμα ζωής σπαραχτικής θα
χάνονταν μ’ εσένα,
Και πόσοι κόσμοι θά’σβυναν, που τώρα
λάμπουν μαγικοί,
Τί θεία τραγούδια, ανείπωτα, με το
αίμα σου γραμμένα !
Στο πλάϊ του Δάντη ο τάφος σου, η
αντεκδικήτρα είν’ οφειλή
Και
την ευγνωμοσύνη μας ο θάνατος αξίζει,
Σαν τύχει, πάρωρα, κανείς μεγάλος να
τον προσκαλεί,
Κ’ εκείνος τον σεβάζεται και μήτε τον
αγγίζει !...
Ο στίχος μου περήφανα σε χαιρετά ο
ευλαβικός,
Στη Γλώσσα της γεννήτρας σου της γης
που λαχταρούσες,
Που Ιταλικά αν τη δόξασε ο παιάνας
σου ο Πινδαρικός,
Με τ’άνθια όλα της Ζάκυνθος τον
στόλιζαν οι Μούσες.
Μ. Μαλακάσης
[ το ποίημα
του Μιλτιάδη Μαλακάση
« Ούγος Φώσκολος »
δημοσιεύθηκε στο περ.
« Τα
Παρασκήνια »
(διευθυντής: Νίκος Παρασκευάς)
Αθήναι,
Έτος Δ’, τεύχος 4ον, Ιανουάριος
1928, σ. 3 ]
( το πρωτότυπο σε πολυτονικό )
poeta greco Ignoto
" ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.