Ζήνων Ζαννέτος
«
Ιχνηλασία »
ποίημα,
1989
ποιητική
συλλογή « Εισόδια »
«
Ιχνηλασία »
Εκεί
που χίλια χρόνια τώρα η μνήμη πέτρωσε
Και
στοίχειωσε στ’ ανήλιαγα πελέκια
Ανιχνεύαμε
τις πάτριες φωνές
Ενωτιζόμενοι
τη ζωντανή τους ανάσα
Οι
σάλπιγγες του αίματος μελωδούσαν τα αλληλούια του σύμπαντος
Στην
πολύθροη σιωπή του χώρου
Όλα
ήταν ήμερα και γλυκά
Μ’
ένα δισάκι αιώνες στους ώμους τους
Πετάξαμε
ρίζες, απλώσαμε κλαδιά
Κυοφορήσαμε
την άνοιξη
Προτού
η γριά Εριννύα, η κατάλαλος
Βιάσει
το όνειρο και το λυγμό.
Στο
πατητήρι η συντροφιά του Διόνυσου
Θα
περιμένει να σύρει το Διθύραμβο για δυο ψυχές
Που,
έξω από το χρόνο, ψάχνουν για τα σύνεργα
Να
πελεκήσουν την ασχήμια
Να
κεντήσουν τη σκευή τους με πλουμιά
Γιατί
γρήγορα το προσωπείο του σήμερα
Επανέρχεται
στις εγκοπές της ύπαρξης
Για
μια πορεία πικρή χωρίς νόημα.
Ζήνωνας Ζαννέτος
[ το ποίημα
του Ζήνωνα Ζαννέτου
« Ιχνηλασία »
από την ποιητική του συλλογή
« Εισόδια », εκδ. Κλαψινάκη,
Ρέθυμνο, Κρήτη, 1989 ]
( το πρωτότυπο σε μονοτονικό )
poeta greco Ignoto
" ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.