Ιωάννης Γρυπάρης
«
Μακάβρω »
ποίημα,
1919
ποιητική
συλλογή (1919) « Σκαραβαίοι και τερρακότες »
δημοσίευση
(1919) περ. « Ανθρωπότης »
«
Μακάβρω »
Το
νου μου παίρν’ η συμφορά, μά τη ζωή μ’ αφήνει,
γιατί
του πόνου τις κορφές, που είναι πολύς, δέ φτάνω.
δέ
φτάνω, κι’ όνειρο θαρρώ πως με γελάει πλάνο
μες
στις θαμπές αναλαμπές που κάπου ο νους μου χύνει.
Του
κάκου ! απ’ ότι αγάπησα καπνός δεν έχει μείνη,
και
τ΄όνομα, που πιο γλυκό μου είταν – ας πεθάνω !
σ’
άσπρη τώρα ταφόπετρα είναι γραμμένο επάνω
και
από κάτω αξύπνητα κοιμάται Εκείνη – Εκείνη !
Μά
όταν τις νύχτες μου περνώ στον τάφο της τριγύρω
και
μού’ρχεται απ’ το χώμα του το ίδιο εκείνο μύρο,
που
ζωντανή την πότισε βαθιά ως τα κόκκαλά της,
Κι’
αφρός στη γη της τα στερνά λουλούδια ξεχειλίζουν
τον
πρώτο της αγάπης μας ύπνο σα να θυμίζουν,
κλίνη
θαρρώ το μνήμα της, που με καλεί κοντά της.
Ιωάννης Γρυπάρης
[ το ποίημα
του Ιωάννη Γρυπάρη
« Μακάβρω »
από την ποιητική του συλλογή
« Σκαραβαίοι και τερρακότες »
δημοσιεύθηκε στο περ.
« Ανθρωπότης
»
( διευθυντής: Δημήτριος Ε. Τζιάθας )
Αθήναι,
Έτος Α΄, τεύχος Β’,
Δεκέμβριος 1919, σ. 3. ]
( το πρωτότυπο σε πολυτονικό )
Από το προλογικό σημείωμα της δημοσίευσης
του ποιήματος:
«
( Εξεδόθησαν εις ωραίον τόμον οι «Σκαραβαίοι και τερρακότες», ποιήματα του κ.
Ιω. Γρυπάρη. Ο κ. Γρυπάρης είναι ο αριστοτεχνικώτερος των ποιητών μας. Η δε
γλωσσοτεχνική εν τη ποιήσει δύναμίς του είνε αληθώς μοναδική. Δεν έχει
εφάμιλλον εν αυτή, ειμή τον Μαβίλην. Πολλοί τον θεωρούν ως τον μόνον μετά τον
Σολωμόν δημιουργικόν ποιητήν. Ως δείγμα της τέχνης του αναδημοσιεύομεν ενταύθα
εκ του τόμου το ποίημα «Μακάβρω», τυχαίως ληφθέν). »
poeta greco Ignoto
“ΑΓΝΩΣΤΟΣ
ΠΟΙΗΤΗΣ”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.