Μαρία Παπαριστείδου - "Η Πεύκη" - ποίημα - δημοσίευση 1910 - περ. "Νέον Πνεύμα" (Κωνσταντινούπολη)

 

Μαρία Παπαριστείδου

« Η Πεύκη »

ποίημα

δημοσίευση 1910   περ. « Νέον Πνεύμα » 

 

 

 

 

 

                       « Η Πεύκη »

 

 

Την Πεύκη, κόρη ζηλευτή,

Ο Ποσειδών λατρεύει^.

Και, – ώ καλότυχε εραστή ! –

Η Πεύκη άλλη δεν ζητεί

Από τη Μοίρα χάρι

Παρά να ζη για να αγαπά. 

 

Κι’ η Αμφιτρίτη μυστικά

Πάσχει, πονεί, ζηλεύει^.

Άχ, του καλού της την καρδιά

Δεν την κατέχει εκείνη πειά^.

Άλλη την έχει πάρει^.

Για άλλην νοιώθει πως κτυπά.

 

« Άχ, άπιστε, προδότη !

Ποιά κάλλη, τίνος νειότη

Απ’ τη δική μου αγκαλιά

Μήνες σε ξεμακραίνει ;

Ποιάς έρως σε θερμαίνει ;

Νεράϊδας ή θνητής φιλιά

Σ’ έχουν ξετρελλαμένο ;

Ώ, μα της Στύγας το νερό,

Το σώμα της θα διής νεκρό,

Απ’ όρνια σπαραγμένο ! »

 

Λύσσα, οργή, κατάρα !

Της Αμφιτρίτης τα φιλιά,

Τον πόθο, τη λαχτάρα,

Για σένα καταφρόνεσε.

« – Εσύ θα μου πληρώσης,

Κι’ αν είσ’ η Ήρα η τρανή…

Δεν θέ να μου γλυτώσης ! »

 

Την οδηγάει η ζήλεια της

Κι’ εκείνη τη φτερώνει^.

Σ’ έν ακρογιάλι μαγικό

Το ζεύγος το ερωτικό

Με λύσσα ανταμώνει.

 

Κόρη της γης, νέα θνητή…

Μά στο αβρό της σώμα,

Στην όψι της τη θελκτική,

Ώ, πόση χάρι κατοικεί !

Και εις τον Όλυμπο αυτό

Το πλάσμ’ αυτό το ζηλευτό

Θα έθελγε ακόμα !

 

Ανοίγει αγκαλιά θερμή

Και χείλη κοραλλένια^.

Κι’ ο Ποσειδών, – ώ, τί στιγμή

Για σένα, Αμφιτρίτη ! –

Κρυφά στην Πεύκη του μιλεί

Λογάκια ζαχαρένια,

Ψυχή, θεά του την καλεί,

Ζωή του την κηρύττει.

 

Προβάλλ’ η Αμφιτρίτη :

« Νεκρή ;  ΄Α, όχι !  γνώμη αλλάζω !

Αιώνια θα σε σπαράζω !

Να ζής, ν’ αλλάξη η μορφή σου.

Να μή μπορής τον εραστή σου

Ποτέ, ποτέ σου να σιμώσης !

Αυτού που στέκεις να ριζώσης ! …

Φύλλα στα κλώνια να μή νοιώσης,

Μήτε λουλούδια μυρωμένα^,

Να σε σκεπάσουν βελόνια

Και ξύλα για καρπούς να δώσης.

Τα κάλλη σου καταραμένα ! –

 

– « Βάλσαμο νά’ναι η πνοή σου

Κ’ ο ίσκιος σου ευλογημένος^.

Μεγάλη νάν’ η δύναμί σου, –

ο Ποσειδών λαλεί θλιμμένος. –

Κι’ αν  φύλλα θά΄χης σαν βελόνια,

Αιώνια να σε στολίζουν,

Και μέσ’  στην παγωνιά, στα χιόνια

Παρήγορα να πρασινίζουν.

 

Όπου ριζώνεις θα ξαπλώνω.

Θα κλαίγω εις τα βογγητά σου.

Γλυκό τραγούδι θα ενώνω

Στο κάθε κλωνοφλίφλισμά σου.

Θά’μαι καθρέπτης στην ποδιά σου,

Για να θωρής την εμμορφιά σου,

Θά’σαι αιώνια στην καρδιά μου,

Πεύκη, αγάπη μου γλυκειά μου. »

  

Το λιγερό της κόρης σώμα

Ριζώθηκε στο μαύρο χώμα^.

Ώ, η κατάρα πειά δέ λύνει,

Δένδρο αιώνιο θα μείνη,

Μά κι’ η ευχή του εραστή της

Τη βαλσαμώνει την πνοή της

Και, – ροιζικό ευτυχισμένο ! –

Δίνει χαρά στον πονεμένο,

Κι’ ελπίδα στον απελπισμένο.

 

 

 

 

    Ιούλιος 1910

   Υπό τας πεύκας του Αγ. Νικολάου, εν Κυδωνίαις.

 

 

                                             Μαρία Παπαριστείδου  

 

 

 

 

 

< Το ποίημα

της Μαρίας Παπαριστείδου

« Η Πεύκη »,

ποίημα με μυθολογικό θέμα αναφερόμενο στον έρωτα της Πεύκης και του Ποσειδώνα και τη ζηλοφθονία της Αμφιτρίτης η οποία κατά τη στιγμή της ενώσεως του Ποσειδώνα με την Πεύκη καταράται την Πεύκη να ριζώσει εκεί,

δημοσιεύθηκε στο περ.

« Νέον Πνεύμα »,

Κωνσταντινούπολη,

Περίοδος Β΄,

τεύχος 10-11, Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 1910, σ. 464-465.

 

         ( το πρωτότυπο σε πολυτονικό )

 

 

  Το ποίημα φέρει το τέχνασμα, είδος αγώνος λόγων, αφ’ ενός της αράς της Αμφιτρίτης (συζύγου του Ποσειδώνα) κατά της αντεράστριας Πεύκης και αφ’ ετέρου της ευχής του Ποσειδώνα υπέρ της Πεύκης, η οποία ευχή του Ποσειδώνα απαλύνει λίγο την τραγική θέση της ερωμένης του Πεύκης, που από νύμφη αποριζώνεται και γίνεται το γνωστό δέντρο.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

poeta greco Ignoto

“ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ”

poetagreco.blogspot.com

[ ανάρτηση 6 Αυγούστου 2022 :

Μαρία Παπαριστείδου, «Η Πεύκη», ποίημα ]