Μιχαήλ Δαμιράλης - "Μεθύσι τρελλού" - ποίημα - ποιητική συλλογή "Λίγα Τραγούδια", 1919 - αναδημοσίευση 1923 περ. "Τα Πανελλήνια"

 

Μιχαήλ Δαμιράλης

« Μεθύσι τρελλού »

ποίημα

ποιητική συλλογή 1919 « Λίγα Τραγούδια »

αναδημοσίευση 1923  περ. « Τα Πανελλήνια »              

 

 

 

 

 

 

 

 

φωτογραφία από την αναδημοσίευση του ποιήματος 

"Μεθύσι τρελλού" στο περ. "Τα Πανελλήνια" (Σεπ 1923) 

 

 

 

 

 

 

  

[ Το ποίημα

του Μιχαήλ Δαμιράλη

« Μεθύσι τρελλού »,

προερχόμενο από την ποιητική του συλλογή

« Λίγα Τραγούδια » (1919),

αναδημοσιεύθηκε στο περ.

« Τα Πανελλήνια »,

Αθήναι,

 ( δνταί: Θ. Καλογερίκος, Ηρ. Οικονόμος ),

Έτος 2^ον, Περίοδος Β΄,

αριθ. φύλλου (104) 19,

29 Σεπτεμβρίου 1923, σ. 7. ]

 

 

 

Μιχαήλ Δαμιράλης (1892-1941)    

 

 

 

 

1919: Μιχαήλ Ν. Δαμιράλης, «Λίγα τραγούδια», (ποιητική συλλογή)

/ - επιλεγέντα αποσπάσματα από τη βιβλιοκριτική του Γεωργίου Πράτσικα:

{                 ΛΙΓΑ ΤΡΑΓΌΥΔΙΑ

          (Ποιητική συλλογή Μ. Δαμιράλη)

  Ο νέος ποιητής κ. Δαμιράλης που παρουσιάστηκε αυτές της μέρες για πρώτη φορά με το λιγοσέλιδο βιβλιαράκι του «Λίγα τραγούδια» μας γίνεται ευθύς συμπαθητικός μόλις τον διαβάσουμε.

    Οι εφημερίδες έγραψαν πολλά για τα «Λίγα Τραγούδια» και βρίσκομε ότι είχαν δίκηο ν’ ασχοληθούν με τον νέο ποιητή, γιατί πραγματικά είναι αξιοπαρατήρητος.

    Ίσως να τον κατακρίνουνε ότι αγαπά πολύ την ηδονή κι’ ότι είναι πιστός μαθητής του Baudelaire. Δυστυχώς οι κριτές του θα βγούν' απατημένοι γιατι είμαστε σε θέση να ξέρωμε ότι ο κ, Δαμιράλης δεν διάβασε ως τώρα ούτε ένα στίχο του γάλλου ποιητή. Αγαπά πολύ φαίνεται τους ρωμαντικούς και ιδίως τον Musset αφού και στο ξώφυλλο του βιβλίου του έχει τυπώσει ένα του στίχο.

   Εκείνο που διακρίνει τη ποίηση του κ. Δαμιράλη είνε το αίσθημα κι’ η αρμονία. Πολλοί θα πούν και η ηδονή. Παραδέχομαι ότι γράφει ηδονικούς στίχους. Ίσως για τον τόπο μας να φανούν τολμηρές τέτοιες ποιητικές διαθέσεις.

   Μερικά του τραγούδια όπως «Στόν Κάμπο»,  «Νύχτα στην Ερημιά» δείχνουν ότι έχει ο κ. Δαμιράλης στη παλλέτα του δυνατά και ζωντανά χρώματα.

   Ο ποιητής διακρίνεται περισσόιερο στην απεικόνηση της ηδονικής ζωής, κι’ όταν εκμετολλεύεται τέτοια θέματα η έμπνευσή του είναι απηλλαγμένη από κάθε τε­τριμμένο.

  «Η Κοκότα» αίφνης είναι ίσως τολμηρό κομμάτι, μά πολύ δυνατό τραγούδι και παραστατικό.

   « Τα πόδια μου τριγύρω στο κορμί σου

      θα τυλιχτούν σα φείδια να σε σφίξουν,

      θα πιω με τα φιλιά μου τη ψυχή σου

      κι' οι σάρκες μου τους πόθους σου θα πνίξουν. »

   Το «Μεθύσι Τρελλού» ως τεχνοτροπία πολύ καλό αν και πολύ τολμηρό για κείνον που διαβάζει ανάμεσα στης γραμμές.

   Η «Ωδή σε μιά Πόρνη» μολονότι ο τίτλος είναι πολύ κτυπητός έχει στοιχεία μέσα κάποιας φιλοσοφικής ιδέας που δεν φαίνεται εύκολα. Ο ποιητής γυρεύει ν’ ανυψώση τη γυναίκα που κύλισε στο βόρβορο και το αί­σθημα που τον πλυμμηρεί είναι βαθύ.

  Τά δυνατώτερα κατά την γνώμη μας τραγούδια του: «Μαρμαράδες» το ένα και η «Ξιλχά» το άλλο.

   Μόνον αυτά τα δυό αν υπέγραφε ο κ. Δαμιράλης θάταν αρκετό για να τον προσέξωμε.

   «Η Ξιλχά» είναι από τα ωραιότερα της μικρής συλλογής. Γεμάτο παραστατικότητα, καλοδουλεμμένο, δυνατό.

   «Η Ξιλχά» μας φαίνεται με το εξωτικό της όνομα σαν μιά ώμορφη νεράιδα πολύ γυναίκα και πολύ ηδονική:

 « Εχάϊδευα τ' ολόρθο στήθος σου

    Μελαχροινούλα μου αφράτη,

    και λιγωμένη βαθιοστέναζες

    και  λαχταρούσες στο κρεββάτι. »

Και το τέλος:

 « Τρίζαν τα δόντια σου κι’ αχόρταγα

    μεθούσα μες την αγκαλιά σου,

    και μέσ’ το πιό γλυκ’ αναστέναγμα,

    ήπια την κρύφιαν ωμορφιά σου. »

  Ο τελευταίος στίχος τα λέγει όλα. Είναι ένας στίχος θεληματικά βαλμένος αυτού για να δώοη ένα effet και το κατορθώνει εύκολα. 

   «Οι Μαρμαράδες» είναι ένα tableau απλό, πολύ εμπνευσμένο. Αγαπώ εξαιρετικά απ’ όλη τη συλλογή αυτό το τραγούδι γιατί ειν’ υποβλητικό μιάς ιδέας ζωντανής, γιατί είναι πρωτότυπο, γεμάτο αίσθημα, γεμάτο χρώμα.

    Ο κ. Δαμιράλης μπορεί να είναι ήσυχος ότι επέτυχε αρ­κετά. Ας δουλέψη ευσυνείδητα και ελπίζομε να μας δώση πιό βαθειά συγκίνηση ακόμα όπως μας δίνουν οι σιίχοι των «Μαρμαράδων» του.

  « Άσπρη μαζύ πέφτει κι’ η σκόνη

     κι' άσπρ' οι τεχνίτες σαν το χιόνι

     σκολούν την ώρα που νυχτώνει.

 

     Κι' άσπροι προβάλλουν ιεροί,

     στη νύχτα τη φανταχτερή,

     των πεθαμμένων οι σταυροί. »

/ - πηγή: περ. «Βωμός», αριθμός 11, 1 Απρίλη 1919, στήλη: Κριτικό Σημείωμα, συντάκτης: Γεώργ. Πράτσικας, (σ. 143-144).   

 

 

 

 

 

 

 

poeta greco Ignoto

“ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ”

poetagreco.blogspot.com

[ ανάρτηση 27 Οκτωβρίου2022 :

Μιχαήλ Δαμιράλης, «Μεθύσι τρελλού», ποίημα  ]