Κώστας Ουράνης
« Χειμωνιάτικη λιακάδα μιας Κυριακής »
ποίημα
δημοσίευση 1926
περ. « Η Σύγχρονη Σκέψη » Σικάγο
ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΗ ΛΙΑΚΑΔΑ ΜΙΑΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Σ’ αυτή τη μελαγχολική και
νοικοκυρεμένη
του πληχτικού απογέματος της
Κυριακής αργία,
πάνου απ’ την πόλη, ω ράθυμες,
λοξές του ήλιου αχτίνες,
χύνετε τη θλιμένη σας και τη χλωμή
μαγεία !
Λιακάδανον χειμωνιάτικη ! Τα τραμ
περνάν γεμάτα
κόσμο που πάει στα εξοχικά κέντρα
να διασκεδάση
πίνοντας μπύρα ή τρώγοντας γλυκά
αποπετρωμένα,
κι’ άλλους που παν να πλανηθούν
μέσ’ στα γυμνά τα δάση.
Στους δρόμους εχυθήκανε οι
κλασσικές φαμίλιες
των υπαλλήλων, που αργές και
σοβαρές περνάνε: –
εκείνος είνε με γυαλιά, πληθωρική
είνε εκείνη
κι’ από το χέρι το ρεβό παιδάκι
τους κρατάνε.
Γύρω απ’ το κιόσκι, όπερες και
θούρια που παίζει
η μπάντα η στρατιωτική, πληθαίνουν
οι διαβάτες
κι’ όρθιοι κι’ ακίνητοι ακούν μ’
εμβρίθεια, κουνώντας
αγάλια το κεφάλι τους και ρυθμικά .
οι εργάτες
σέρνοντας τις γυναίκες τους και τα
μικρά παιδιά τους
– τις Κούλες τις αναιμικές, τους
τσιμπλιασμένους Νίκους –
αμίλητοι, χαζεύοντας στο κάθε βήμα,
πάνε
στον κήπο το Ζωολογικό να δούνε
τους πιθήκους.
Στους πάγκους τους δημόσιους οι
ξαπλωμένοι αλήτες
πέρνουνε πόζες ράθυμες, βρώμιοι,
κουρελιασμένοι :
άλλοι κοιμούνται μ’ ανοιχτό το
στόμα, άλλοι τανυώνται
και ξύνουνται μ’ απόλαψη, όσοι είνε
ψειριασμένοι…
Λιακάδα χειμωνιάτικη ! Κι’ ο νους
μου πάει εμένα
στις έρημες ακρογυαλιές οπού
σαπίζουν φύκια,
σε μώλους επαρχιακούς, σε
ξεχασμένους μώλους
που νανουρίζουνται απαλά τα γέρικα
καϊκια
στα δάση τα κατάγυμνα, γεμάτα
ξεροκλάδια,
που πλέον δεν τα κατοικούν οι
Φαύνοι κ’ οι Δρυάδες,
και στα κοράκια που βραχνά και που
θλιμένα κρώζουν
απάνου από απέραντες χιονόσκεπες
κοιλάδες …
Ο
νους μου στις χειμερινές πηγαίνει λουτροπόλεις
γεμάτες φως, κατάλευκες στην
θάλασσαν εμπρός,
– στις ξένες στα μπαλκόνια τους που
ακίνητες ρεμβάζουν
με το κεφάλι ανάγυρτο σαν να ρουφάν
το φως,
στα πάρκα οπού σαπίζουνε τα
πεθαμένα φύλλα
μέσ’ στις στενές δεξαμενές και που
στην ησυχία
τ’ αναβρυτήριο φλυαρεί μάταια,
κλαιν οι βρύσες
και τη στερνή αναδίνουνε τα ρόδα ευωδία …
Λιακάδα χειμωνιάτικη ! Κι’ ο νους
μου πάει εμένα
στην περασμένη κι’ άζητη ζωή μου,
ενώ κυττάνε
ρεμβά τα μάτια μου το φως, τα
σπίτια και τους δρόμους
και κάτω τους ανώνυμους διαβάτες
που περνάνε.
Και μέσ’ στη μελαγχολική και
νοικοκυρεμένη
του πληχτικού απογέματος της
Κυριακής αργία,
ενώ στην πόλη οι ράθυμες, λοξές του
ήλιου αχτίνες
χύνουνε τη θλιμένη τους και τη
χλωμή μαγεία,
οι αναμνήσεις μου οι παληές κ’ οι
πράες νοσταλγίες,
όσα στο νου μου ως σε παληό κομό
ήταν κλεισμένα,
βγαλμένες απ’ τη μούχλα τους στον
χειμωνιάτικο ήλιο
στεγνώνουν σαν ασπρόρρουχα φτωχά
και μπαλωμένα ! …
Κώστας Ουράνης
/ - 1.
/ - 2.
/ - 3.
(φωτογραφικά
αποσπάσματα από τη δημοσίευση του ποιήματος στο περ. «Η Σύγχρονη Σκέψη»)
[
το ποίημα του Κώστα Ουράνη «Χειμωνιάτικη λιακάδα μιας Κυριακής» δημοσιεύθηκε
στο περ. «Η Σύγχρονη Σκέψη», Σικάγο, διευθυνταί: Γιάννης Βουβάκης και Μ.
Βισάνθης, Τόμος Α΄, αριθ. 1, Ιανουάριος 1926, σ. 22-23. ]
( το πρωτότυπο σε πολυτονικό )
poeta greco Ignoto
“ΑΓΝΩΣΤΟΣ
ΠΟΙΗΤΗΣ”
poetagreco.blogspot.com
[ ανάρτηση 9 Φεβρουαρίου 2024 :
Κώστας Ουράνης
«Χειμωνιάτικη λιακάδα μιας Κυριακής»
ποίημα
δημοσίευση 1926
περ. «Η Σύγχρονη
Σκέψη» Σικάγο ]
